Sürgün / Ahmet Terzioğlu

Şiirler yazarken hür günlere ben,
Âfâktan enfüse sürgün gibiyim.
Aşk ile koşarken sürgünlere ben,
Rûhumun ufkuna vurgun gibiyim.

Bu dünya bilirim sürgün yeridir,
Her doğan ölü her ölen diridir.
Dünyaya geldiğim günden beridir,
Zamana sitemkâr, dargın gibiyim.

Başımda dertlerim dünyâlar kadar,
Bir zerreyim ki ben dünya bana dar.
Mukaddes yükümü tartamaz kantar,
Tükenmiş mecâlim yorgun gibiyim.

Derdimi arz etsem Zümrüd’ankâ’ya,
Ya da o Mehlikâ nam bîvefâya.
Uçmaya tâkatim yok mâverâya,
Kollarım kanadım kırgın gibiyim.

Kırık bir mızrabın yanık sesinde,
Kurak bir mevsimin tam ertesinde.
Kıyamet gününün son kertesinde,
Toprağa tutunan sürgün gibiyim.

Ahmet Terzioğlu