Eylül / Nur Tatar

Eylül diyorum susuyorum
Ayrılıklara bırakıyorum düşen yapraklarımı
Ve bulutlar arasında kalan güneşsiz sabahlarımı,
Soruyorum hep mesela
Rüzgâra teslim ettiğim uçurtmalarımı
Usulca kırılmış dallarımı,
Eylül diyorum susuyorum
Şimdi geç kaldığım herşeyi arıyorum ,
Kimsesiz gönlümü sarıyorum,
Bazen yokuş gibi geliyor bütün yollar
Yordukça yoruyorum kalbimi,
Sessiz sessiz yağdıkça yağmur
Baktıkça sanki ben doluyorum
Usulca Eylül diyorum susuyorum ,
Ömrümün bir köşesindeyim işte
Sanki bir ben koşuyorum
Buradayım işte öylece duruyorum
Ve Eylül diyor susuyorum ,
Sayfa sayfa yazıyorum bazen
Birazcık da bir kitabın üstünü çiziyorum
Sönmeyecek gibi geliyor içim
Dinmeyen sızıma sayıyorum,
En çok cama vuran damlaları seviyorum ,
Bir rüyanın ortasında uyanmış gibiyim
Kimi aradığımı bilmeden öylece bakıyorum,
Ve Eylül’e deyip susuyorum
Kağıttan gemilerim ıslanmasın diye ben hep elimde tutuyorum…