Hoşgeldin Bebek / Martı

( 1. Bölüm ) Daha Karnındayken, Annemle

Bir seher vakti gelmişti, görev emri,
Demek, dokuz ay dolmuştu. Hatta, on gün de geçeli.
İçim içime sığmıyordu. Kıracaktım artık zincirlerimi,
Ve, nihayet başlıyordu benim için, bu Dünya Serüveni.

Aslında, bir gariplik vardı bu işte. Daha doğmadan da belliydi.
Gaybubette geçti ilk aylarım. Hep saklı, gizliydi.
Sonra bir gece vakti. Kırdı kapıyı, Koç Başıyla ve … Daldı, Özel Harekat içeri.
İşte duyduğum ilk sesler. O bağrış, çağrışlar ve polis sirenleri.

Sonra. Nezarette kaldık bir süre,
On gün gibi. Ama, sanki sürdü, bin sene.
Hatırlıyorum. Anneciğim en çok orada zorlanmıştı. O, daracık Kafeste.
Anlayacağınız, sağlam atılıyordu temelim. Harcım karılıyordu beton ve demirIe.

Sonra. Az bir Günışığı hatırlıyorum. O da, sadece, götürürlerken Mahkemeye.
Çok sürmedi zaten Duruşma. Önceden belliymiş karar. Emir böyle !
Ben de Üyeymişim meğer, Silahlı Terör Örgütü’ne,
Hem de, Daha Karnındayken, Annemle birlikte.
“Azılı Teröristsin” dedi, Hakim. “Merhamet yok Size.
Biliyoruz. Organize bu işler. Yutturamazsın bize. Olsan bile Hamile.”

Yoksa. Gerçekten, bir planın parçası mıydım Ben? Dedikleri gibi, hem de Organize.
Hatırlıyorum. Böyle söylemişti. Ben daha doğmadan önce, bir Örtülü Teyze.
Yalan söylemiş olamaz ki. Kendisi, hem Hukukçu, hem de Anne.
Ne de olsa, Doğum insanın elinde (!) Tabi ki de, inanmıyorsan Kader’e.

Neyse. Sonra bindirdiler bizi, Kafesli bir araca. Annem, elinde Ters Kelepçe,
Aç – susuz, akşama zor ulaştık, Yeni Yuvamıza. F Tipi Cezaevine.
Ve. Aylar sonra ilk defa yüzü güldü Annemin. Koğuşta, Teyzeleri görünce.
Aah, ne güzel İnsanlardı Onlar. Herbiri benziyordu, adeta birer Meleğe.

Zamanla, kulaklarım alışmaya başladı, Demir Kapı ve Kilit seslerine.
Artık gün sayıyordum. Günışığına çıkacağım, Ana Karnından diye.
Çok geçmeden, yine geldi Kafesli. Ama, bu defa yolculuk Hastaneye,
İçim kıpır kıpır. Ama, nedense, Annemde var, garip bir endişe…

Martı