Son Niyâzım /Mehmet Ulaş

Vakit dokundu bugün hüznümün bam teline;
Saldı gönlümü derdin çığına, gam seline.
Bir kuytuda derdimi döktüm akşam yeline:
 Matem dolu geceme nehar Sensin Efendim,
  Güze bulanan vakte bahar Sensin Efendim.

Bülbülün olup sürdüm sarp dağlarda izini;
Aştım kızgın sahranın tepesini, düzünü.
Seraplara sarıldım görmek için yüzünü,
Güzellik semâsının burcu Sensin Efendim,
Kâinat sarayının harcı Sensin Efendim.

Süründüm toprağını misk-i amber diyerek,
Sapladım hasretini kalbe hançer diyerek.
Kovma n’olur kapından, bu kul kemter, diyerek!
  Merhamet ülkesinin şâhı Sensin Efendim,
  Aşıklarının her dâim âhı Sensin Efendim.

Göreyim cemâlini perde kalksın aradan,
İpekten nârin sesin koşup gelsin Hira’dan.
Gönlüme başkasını yâr etmesin Yaradan.
  Aşk bahçemde nadîde çiçek Sensin Efendim,
  Rahmet balı süzülen petek Sensin Efendim.

Kurşunî gecelerde hicrânımla baş başa
Dertleşirken boyandı dil yâdına, göz yaşa.
Can veririm bir kere dokunduğun bir taşa.
  Mecnûnlara hakiki Leylâ Sensin Efendim,
  Cihan yurdunda sultan hâlâ Sensin Efendim.

Akşamları süsleyen mehtap cemâlin midir;
Gökte parlayan aslın mıdır, hayâlin midir;
Minarelerden taşan nidâ Bilâl’in midir?
  Kâinat mescidinde imam Sensin Efendim;
  Tende canım, ışığım, ziyam Sensin Efendim.

Tenhasında gizlice ağlarken bir ıssızın,
Perişan yüreğimi sardıkça sarar sızın.
Nuruna perde geren, en âlâsı hırsızın.
  Dâmeni leke tutmaz güneş Sensin Efendim,
  Zulmün putunu yakan ateş Sensin Efendim.

Vuslat için yalvarıp durdum seccadelerde;
Kaldırıp nikâbını Canân, müsâde ver de
Deva olsun gül yüzün, şu iflâh olmaz derde.
  Yürekte sızım, dilde duam Sensin Efendim;
  İçimden tüten buram buram Sensin Efendim.

Günaha bata çıka geldi geçiyor ömrüm,
Tövbe şarabını bin kere içiyor ömrüm,
Ravza’nda can vermeyi aşkla seçiyor ömrüm.
  Günahkârı pak eden deryâ Sensin Efendim,
  Son niyâzım ya kabir veya Sensin Efendim.

Mehmet Ulaş