Eller yukarı sevgili şair! Şimdi tüm kızgınlıkları, kırgınlıkları, nedenleri, nasılları, acabaları, velhasıl birikmiş tüm hırçınlığını usulca yere bırak.

Ben ki az çekmedim senden, az da çektirmedim sana. Yine de kozlarımızı paylaşacak olsak terazinin bir tarafı ağır basar. Söyletme bana hangi tarafın ağır olduğunu, bilirsin işte sen.

Bu defa mektup yazasım geldi. Arka fonda Zeki Müren ”Kimi benim gibi sever gönülden, kimi senin gibi el olur gider” diyor, ”Dünyanın bir yazı bir kışı vardır, her yolun bir sonu bir başı vardır” diyor. Kafamı karıştırıyor nitekim. Arada durup bir bu şarkıyı mırıldanıyorum, sonra cümlemin kaldığım kısmına bakıp ne yazacaktım ben diyorum. Konudan konuya atlamayı severim, bilirsin işte sen…

Bu ara bolca şiir okuyorum geceleri. Şiir yazamadıkça daha da okuyasım geliyor. Bazen sesli, bazen içten ama her gece, düzenli. Nasıl bu kadar güzel şiir yazıyorsunuz siz şairler? Bazen bir satırı yüzlerce kez okuyasım geliyor. Tıpkı çok sevdiğim bir şarkıyı milyon kere bıkmadan usanmadan dinlemeyi sevdiğim gibi. Tıpkı yağmurda şemsiyesiz sırılsıklam olana dek tüm sokaklarda yürümeyi sevdiğim gibi. Evet, abartmayı da severim, bilirsin işte sen…

Sende ne var ne yok sevgili şair? Bilirim bazen atarlı giderli şiirler yazar, bazen o en sevdiğim çocuksu haline dönersin. Bilsen o hırçın, aksi insanı kaldırıp atınca içinden ne cevherler çıkar senden. Sen de öyle daha mutlusun da işte… İnsan şu hayatta kaç kişi için tüm yelkenlerini suya indirir ki? Kimi yalnızca bir kişiye, kimi de… Bilirsin işte sen…

Senin de bir kendini koruma kalkanın var içinde. Kızınca hırçın ifade, kıyamayınca masum çocuk beliriyor yüzünde sen farketmesen de. Hırçınlığında bir gülümsememe bakar bilirim. He he deyip gülme şimdi. Tecrübeyle sabittir bu dediğim. Boşa onca atıp tutmalar, küstüm oynamıyorumlu şiirler. Yapamayacağın hareketi çekme derler ya hani, bilirsin işte sen…

Sana en sevdiğim sonbahar şiirini okumak isterdim ama buraya yazayım, sen oku. Güzel de şiir okursun bilirim.

“Ve güz geldi Ömür hanım.
Dünya aydınlık sabahlarını yitiriyor usul usul.
İnsanın içini karartan bulutların seferi var göğün maviliğinde.
Yağmur ha yağdı ha yağacak.
İncecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin.
Hüznün bütün koşulları hazır.
Nedenini bilmediğim bir keder akıyor damarlarımdan.

Kalbimin üstünde binlerce bıçak ağzı…
ve yüzüm ömrümün atlası; düzlükleri bunaltı,
yükseklikleri korku, uçurumları yıkıntılarımla dolu bir engebeler atlası.
Yaşamak bir can sıkıntısı mıdır Ömür hanım?” diye soruyor ya Şükrü Erbaş bile. Her Eylül’ün birinde ilk okuduğum şiirdir bu. Bir de Ahmet Kaya’dan Her Eylül’e İsyan Gibi’yi dinlerim…

Bilirsin işte Ahmet Kaya sevdamı. Ve ben de bilirim Senin Ahmet Kaya sevdanı. Şükrü Erbaş’ın bile dünya aydınlık sabahlarını yitiriyor usul usul dediği şiirlerde ben artık umuda değil, gerçeğe sarılıyorum.

Çıkmaz sokaklarda şiir de tükendi sevgili şair, umut da. En haylaz yanımızın gitmeyi kafaya koyduğu bir zaman artık bizimkisi. Bilirsin işte sen…

Şairin artık demir almak günü gelmişse zamandan, meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan dediği limandan demirlerimi toplayalı çok oldu.

Bazen öyle bir esiyor geçmişe özlem, sonra bir başka şiirle sona eriyor. Zeki Müren’in ”Ah bu şarkıların gözü kör olsun” dediği gibi şiirlerin de gözü kör olmasın mı sevgili şair?

Yelkenleri suya indirdim, umutları tükettim, enseyi kararttım sanma, bilirsin benim ne inatçı ne isyankar olduğumu. Bilirsin değil mi? Bilirsin… Bilirim…
Benim umudum insanların birbirlerini çıkarsızca sevemeyişinde tükendi. Birbirlerine yetememelerinde, hep daha çoğunda gözlerinin olmalarında tükendi. Hani şiirde diyor ya:

“Yarı dalgalı olmamalı deniz. Ya durulmalı ya da kudurmalı. Sonuna kadar batmalı hançer ya da hep yerinde durmalı. Yarı gönül vermemeli insan ya sevmeli ya da terk etmeli….” diye. İşte bilirsin benim grim yoktur. Ya siyahımdır ya beyaz. Ya tamamımdır ya devam. Ya çok severim ya terkederim. Bunu da bilirsin. Bilirim…

Ne dersin şair? Her lafa verecek cevabın vardır ama bunu cevapsız bırak. Sen başka denizlere yelken aç bundan böyle.

Ne demiş Mevlana:
”Her gün bir yerden göçmek ne iyi.
Her gün bir yere konmak ne güzel.
Bulanmadan, donmadan akmak ne hoş.
Dünle beraber gitti, cancağızım, Ne kadar söz varsa düne ait.
Şimdi yeni şeyler söylemek lazım.”
Bilirsin işte sen. Artık yeni şeyler söylemek lazım cancağızım.

Mavi