Ben bu şiiri aslında hiç yazmayacaktım
Kim tutuşturdu bu sözleri dilime
Kim koydu bu yaşları mendilime
Ben diyorum bu şiiri
Hiç… Ama hiç
Yazmayacaktım…

Düştüm kimsesiz yol ortasında
Gayrı iradi bir boşluğa elimi uzattım
O zamanlar alışamamıştım yokluğuna
Alışamamıştım henüz sensiz sokaklara

Kaç kez bilmem ki uyanırken bir güne
Güneşten önce açıyordun kapımı.
Sabahlar seni görmeye geliyordu sanki
Gecenin tozundan arınmış olarak.
Bir sabah merhabasıydın sen.
…
Bir akşam elvedası değildin anne.

Ben aydınlıkla böyle arkadaş idim
Yüreği benden sözü ezelden
Yüzlerde eskimeyen bir tebessüm tanırım

Sofranda doyduğum kadar yokluğunda duymadım
Duymadım baharlardan tek damla nisanı.
Sesleri kısılmış gibi geldi insanların
Ve tek cümle dokunamadı yüreğime…

Anne bohçandan bir azık bıraksaydın ya
Can kırığı duruşları toplatmasaydın bana diyorum.
Bu hangi akşam bilmiyorum ki
Seherinde doğru söyleşeyim.

Yalnızlık unutulmaz mı, ayrılık yok edilemez mi hiç
Zor soruları soruyorum kendime.
Bir kandil söndü,
En uzun gecemde.

Sonra içimde yürüdü en kesif cümleler.
Kelimeler taşıyamaz olunca adını,
Bir anne koptu yamaçlarımdan çığ gibi
Sökün etti turnalar selamsız diyarlara
Ve toprak kokulum benim
Bayramlıklarım bulanınca hiç olmaz çamurlara
Başımdaki uğultunun adını dost koydular

Çekilince güneşler kendi bahçesine bir al için
Ben seyre daldım cümleyi
Yola düşürdüm can bestesinden
Yolları bilmeyen bu nazlı dervişi

Karların doruklara alışması nasılsa
Öyle usul yürüdüm ben yıllara
Urbamdaki yırtıkları dualarla yamadım
Düğümlenirken son sözüm boğazımda
Senin cennetin sayarak onu da sana yolladım

Yokluğunu okuyorum tüm varlığımla
Yokluğunu okuyamamak korkusuyla…

Sevgili derken çatlarsa dudaklar
Mahcup olursa elimde şu sensizlik
Ben ne derim Anne
Ne derim Rabbime…

Gecemden yıldızları toplayanın
Güneşime ışık taşıdığını anladım
Özlemlerin en saklı bahçesinde…
Ve kimsesiz olmadığını şu kör sokakların..

Mendilime yaşları koyana karşı
Hüznümdür duaların amini.
Ve yüreğimi bir sonsuzluk bestesinde
Ona sunarak söylüyorum beklediğimi
Mahşer gülüşüyle beni bekleyene kavuşmak için
Yıllarca dilime dolanıp da yine içime dökülen o sözü
Gül yapraklarınca söylemek için
Anne demek için…

Şimdi bayramda şekerlerimi sayar gibi dinle
Diyeceklerim yılların sözüdür tek cümlede
Yokluğunda anladım her şeyi
Yokluğun da varlığın gibi güzelmiş anne