Bir hanımefendi açık görüşte yaşadıklarını yazmıştı kısaca. Onun ıstırabına ortak olmak için.

***

“Şu an İzmir’deyim”

“Eşimi ziyarete geldim”

On dört ay oldu onu hiç görmedim

On dört ay

Yani bir yıl iki ay

Her ay otuz gün anlıyor musunuz

Gün dediysem lafın gelişi

On dört çarpı otuz gece yaşadım ben ne serzenişi

Açık görüş yasak olmuştu ya sadece bize

Hicranlar bize düşmüştü bu asırlık sahnede

Kimi bitti işte der yarın bir gün kendince

Kimi vardır bir hikmetine sarar durur ha bire

Kimi üstten bir hava daha karışmasın öyle işlere

Ne yapmış desem homurtudan çıkmaz sesleri

Sanki bilmiyoruz biz kazayı, atayı, kaderi

Her yer buz her gün kış

Ben içimde saklıyorum bahar denen mevsimi

Açık görüş bekliyordun al işte der gibi

Kapıda bekleyen görevlilerin halleri

Heyecan yapmayayım diyorum ama mümkün mü

Hayat arkadaşım o benim dile kolay otuz yıl

Belki kantinden bir çiçek de almıştır diye geçti aklımdan

Şöyle bir sarılır hasrete gideririz dedim ardından

Bir saatçik ama olsun neler neler konuşuruz

Nihayet göründü kapıda kader yoldaşım

Onu ilk ağır yürüyüşünden tanıdım

Sonra

Mustarip yüzündeki zoraki tebessümünden

Bir hayalet geliyordu sanki üzerime

Ne heyecan kaldı bende ne huzur birdenbire

Ben öylece bakıyordum ayların ardından ona

Kızım sen mi geldin deyiverdi birden bana

Sarsıldım sendeledim ruhuma binlerce yük bindi

Benim dedim ben tuttum elinden

Bak ben geldim aylar sonra evimizden

Sana selam getirdim bulutlu gökyüzünden

Baktı biraz yorgun gözlerle süzdü derinden

Gözlerinden anladım nihayet tanımıştı beni

Ben bıraktım bu ara o tuttu ellerimi

Ağladık sadece gerek yoktu kelimelere

Ben ona nasılsın desem belliydi zaten hali

O bana sorsa ben sadece hasretim diyecektim

Ayrılırken yine değişti bakışları takıldı boşluğa

Veda ettim sanki çok uzak bir tanıdığa

Sürünerek attım kendimi dışarı

Ne görevli göründü gözüme ne başkaları

İsyan ederdim her şeye Allah’ı bilmesem

Beş saat ağladım oracıkta ne dualar içimden

Eminou

24.12.2021