Bir yazar ne hisseder?
Yazısının bir nefeste okunması karşısında…
…
Kayınvalidemin bayram spesiyali sarma dolmasıdır.
O yapraklar taze taze koparılır dalından,
En iyisinden,
Salamura yapılır.
İç hazırlanır.
Sonra o iç malzeme yaprakla buluşturulur.
Genç kızların maharet yarışması gibidir.
“Bak bak benimki kalem gibi oldu.”
“Anane hangisi daha güzel?”
“Sen söyle.”
Sonra bayram sofrasına oturulur.
2 günde hazırlanan o yemekler,
15 dakikada tüketilir…
…
Sabah işe erken gidiyoruz.
Güneş doğarken,
Karşı sokağın bitiminden doğuyordu güneş,
Öyle şeyler düşündüm, öyle şeyler hissettim ki!
Önce benim gözlerim kamaştı.
Ama yine de bakmaktan alamadım kendimi.
Sol elimi siper ettim.
Bakmaya devam ettim.
Hz. İbrahim’in vahiy kaynağı dışında kendisine bir tanrı arama serüvenini…
Aydan, yıldızlardan sonra,
“Hah işte buldum!”
“Bu en büyük…”
“Bu en parlak…”
“Bu olmalı.”
Diyen gözleri ile baktım.
Manzara o kadar muhteşemdi ki,
Ama o da batacaktı.
İbrahimvâri,
“Ben batıp gidenleri sevmem” dedim.
“Benim Rabbim güneşin de Rabbi olmalı.” diye düşündüm.
Elbette vahyin aydınlığı,
İmdâdıma yetişti.
…
Bunun için mi bu vakitler?
Rabbe dahi secde etmenin kerih görüldüğü saatlerdi,
Bu vakitler,
Güneşin en muhteşem göründüğü vakitler,
Doğarken, batarken ve tam tepedeyken,
İnsanoğlu sapmaya, sapıtmaya çok meyilli idi.
O insanoğlu değil miydi?
Hz. Musa’nın kısa bir ayrılığında kendilerine kendi elleri ile,
Bir heykelcik yapıp tapınan,
Hz. Musa da şaşırmıstı,
“Vallahi kavmim”
“Dogrusu siz çok ahmak bir kavimsiniz.” demişti.
…
Ama ben aptal olmayacaktım.
Sen ne kadar büyük olursan ol ey güneş!
Ne kadar parlak olursan ol,
Ne kadar sıcak…
Sen Rabbimin benim evimi aydınlatmak için bana sunduğu bir lâmbasın.
Benim evimi ısıtmak için sunduğu bir soba…
Senin için takdir edilen bir yörüngede dönüp duran…
Sonra ışığın dürülecek,
Soban sönecek.
…
Öyle büyüdüm ki,
Güneşin Rabbimin bana sunduğu bir lâmba, bir soba olduğunu,
Güneşin yüzüne karşı söylediğimde…
Bu kez güneşin gözleri kamaşmaya başladı,
Bir bulut aradı kendine,
Bana bakarken kamaşan gözlerine siper etmek için,
Hemencecik bir bulutu kendine siper etti.
…
Siz de,
Hemen bir çırpıda okuyuverdiniz.
…
“Güneşe öyle bak ki,
Gözleri kamaşsın”
Dizelerini…
…
2 günde hazırlanan sarmanın,
15 dakikada tüketilmesi gibi.
…
Hızlı okuma kursları düzenleniyormuş.
Bu yazılar için,
Yavaş okuma kursları düzenlenmeli…
…
Mutlu Âbi mi O?
Arabanın içinden beni çağıran…

Yazarlara kelime avcısı diyorlar

Tam doğru değil,

Kelime?

O kolay iş.

Eve gider,

Ardı kelimelerle dolu,

Kapıyı aralar,

Tam sonuna kadar açamasan da,

Dökülen kelimelerle,

İşini görürsün.

…

Önemli olan duygu avcılığı,

Hani duygularımız vardır,

Kimse görmesin isteriz,

Kimse bilmesin,

Yıllar sonra,

Bir duygu avcısı,

Ortaya çıkarınca onu,

Sadece bize ait sandığımız o duyguyu…

…

Değişik bir hisle hisleniriz,

Biraz hayret, biraz hasret, biraz elem, biraz sevinç…

…

Müzeleri keşfetmiş insanoğlu,

O duyguyu,

Bir sonraki nesillere aktarmak için,

Bir çamurlu pantolon,

Bir çamurlu ayakkabı,

Bir pantolonu çamura batır çıkar,

Koy müzeye.

Öyle değil işte!

O çamurun ifade ettiği mânâ çamurdan çok fazlası…

…

Tenkil muzesi.

Babanız Meriç Nehri kıyısında bata çıka saatlerce yürümüş,

Bu bir pantolon değildir artık,

Bir belge…

Kazanılan şeylerin çok da kolay kazanılmadığını,

Sonraki nesillere anlatan bir belge…

…

Bir de…

Hepimizin başından geçen bir olay vardır:

Bir otorite…

Kişiliğini tamamlayamamıs bir otorite,

Yükselme basamaklarını tamamlayamamış bir otorite,

Bâzen yaşca sizden büyük bir arkadaş,

Pazuları sizinkinden daha güçlü biri,

İskence eder size,

Çimdik atar önce,

Siz acınızı belli etmek istemezsiniz,

Yüzünüzün mimiklerini belli etmek istemezcesine,

Acımadı kii!, acımadı kii!

Dersiniz.

Acımıştır aslında.

Siz acımadı ki dedikçe,

O, azdıkça azar,

Tekme, yumruk,

Siz her defasında acımadı ki,

Dedikçe,

O, iyice insanlığından çıkar,

Rükû ettirmektir amacı,

Etrafında binlerce rükû edenler gibi…

…

Başaramaz,

Başaramadıkça kudurur,

Kudurdukca çıldırır,

Güç sahiplerine yetmez gücü,

Fakire, zaife, kadına, bebeğe, hamileye yeter.

İnsanın insana yapmayacağı işkenceleri reva görür…

…

Siz de her defasında “Acımadı kii!”

Dersiniz.

Sonra,

Sessizde,

Karanlıkta,

Secdede,

Boşalırsınız birden,

Aslında çok acıdı…