İnsan, beden ve cismaniyet itibarıyla bütün varlık alemine nisbeten bir zerre hükmündedir. Akıl, vicdan, ruh ve tefekkür zaviyesinden bakılırsa yaratılmışların en eşrefi.^[i] Onun dünyadaki arzu ve ihtiyaçları sınırsız, buna mukabil elde edebildiği ve kazandığı şeyler sınırlıdır. Varlık sahasında bedenen ve cismen zayıf ve güçsüz olmasına rağmen o, kainat kitabının küçültülmüş bir numunesidir.^[ii] Ancak, bunca mazhariyetleri o küçük cirmi ve cismaniyetiyle ihraz etmemiştir. Allah, insanı yeryüzünde halife olarak yaratırken, özü, mahiyeti, iç donanımları ve nefha-i ilâhi olan ruhuyla, kâinattaki diğer varlıklar arasında farklı bir faikiyetle mazhar kılmıştır. İnsanı mahiyetine göre en güzel şekilde kıvama koymuş, ve mükemmel bir nizam üzere yaratmış, manen yücelerin yücesine, en büyük makamlara çıkarmış^[iii] ve Cennete layık bir kıymet kazandırmıştır. Mehmet Akif’in tabiriyle: Senin mâhiyyetin hattâ meleklerden de ulvîdir / Avâlim sende pinhandır, cihanlar sende matvîdir..

Mâhiyyeti böylesine ulvî vasıflarla donatılmış ve saymakla bitmez nimetlerle serfiraz kılınmış insan, istikametini muhafaza edip Hakk’ın rızası dairesinde gayret gösterirse, arş-ı âlâ’nın sakinlerini dahi imrendirecek bir seviyeye ulaşabilir. Ne var ki, bu safveti ve samimiyeti muhafaza edemeyip yerinde kalakalırsa, aşağılara, aşağıların aşağısına düşme ihtimali vardır.^[iv] İnsanın keyfiyetine göre böyle üstün dereceleri, aynı zamanda esfel-i safilîn’in karanlıklarına doğru sükut eden derekeleri vardır. Bu derecat içerisinde sürekli yukarılara doğru mesafe katedenler, birer elmas ve pırlanta gibi değerlenecek, isyan ve inkırazla kendi nefislerine zulmedip aşağılara doğru irtifa kaybedenler de kömüre inkılab edecektir.

İşte elmas ve kömürün birbirinden ayrılıp ilahî adaletin tahakkuk etmesi için, yeryüzünü bir imtihan meydanı olarak yarattı. Hazreti Adem (Aleyhisselam)den bugüne kadar bu meydan dolup dolup boşaldı. Her nefis kendi tercihini yaptı. Kimi pırlanta kıymetini aldı, kimi de kömür olmayı tercih etti. Herkes ne ettiyse kendine etti. Öteler için kim ne kazandı, neyi kaybetti Allah bilir. Halbuki bu dünya hayatı Efendimiz’in (Sallallahu Aleyhi ve Sellem)’in mübarek beyanlarına göre bir ağacın gölgesinde muvakkaten dinlenip sonrasında orayı terketmek gibidir.^[v]

Cenab-ı Allah (Celle Celâlühu) insanlığın hidayeti için peygamberler gönderdi. Onlar, Cennete giden yolları aydınlatan birer projektör misali, Allah’tan gelen vahiy ile insanların yürüdüğü güzergâhlara ışık tuttular. Vazifelerini bir ücret karşılığında değil,^[vi] sadece Allah rızası için ve insanlığın dünya ahiret saadeti adına tebliğ vazifesini hakkıyla eda ettiler. Ne var ki Allah’ın en sevgili kulları peygamberler, kendilerine inanmayanlar tarafından şiddetli zulümlere maruz kaldılar. Onlar, beşerin tahammül edemeyeceği imtihanları sabırla ve nebi olmanın feraseti ile aştılar.

Hazreti Âdem, Peygamberler zincirinin ilk halkası olması hasebiyle ilk imtihanlarla karşılaşmış, şeytanın binbir türlü tuzaklarına karşı sürekli müteyakkız olmuş, yeryüzüne indirildikleri andan itibaren Hazreti Havva ile birlikte dua dua Cenab-ı Hakk’a yalvarmışlardır. Bir yandan iman ile küfür arasında sürekli cedelleşen evlatlarının kavgaları, hased ve kıskançlık girdabında duygularına yenilerek Kâbil’in Hâbil’i öldürmesiyle, yeryüzünde ilk kan dökülmüştür.

Kur’andaki Hazreti Âdem kıssası, bütün insanlığın kıssasıdır. İnsanlık imtihan için dünyaya gönderilmiştir. Asıl şeytanla mücadele burada olacaktır. Sabredip imtihanı kazananlar, çile ve ızdıraplı günleri geride bırakıp ebedi Cennet bahçelerine, şeytanın peşinde olanlar da kendi elleriyle inşa ettikleri Cehennem çukurlarına girecektir. Miraçta Efendimiz (Sallallahu Aleyhi ve Sellem), Hazreti Âdem ile karşılaştığında o, sağına bakıp gülüyor, soluna bakıp ağlıyordu. Sağında olanlar onun soyundan gelen cennetlikler, solunda olan karaltılar da yine soyundan gelen cehennemliklerdi. O, peygamber olmanın safveti ve nesline olan merhameti sayesinde herkesin cennete girmesini diliyor, cennetlikleri gördükçe aydınlık yüzünde nebevi tebessümler açıyor, cehennemlikleri müşahede ettikçe mahzun bir edaya bürünüp yağmur bulutları gibi gözlerinden yaşlar boşalıyordu.

Ebedi saadet vaadiyle gelen Hazreti Nuh (Aleyhisselam), kavmi tarafından sürekli ölümle tehdit ediliyor, “haydi bize azabı getir!“^[vii] diyerek inançsızlıklarını ortaya koyuyorlardı. Aynı zamanda Allah’ın emrine istinaden büyük bir gemi yapmaya başladığında kendisini alaya alıyor, müstehzi tavırlarla peygamberi rencide ediyorlardı. Tufan vakti gelince Hazreti Nuh herkesi gemiye davet ediyor, gemiye binenler kurtuluyor, fakat oğlu Kenan ve küfürde ısrar edip peygamberin gemisine binmeyenler suların altında kalarak gark oluyorlar.

            Hangi peygamber vardır ki kavmi tarafından yalanlanmış olmasın. Hangi nebi vardır ki cahillerin ithamına maruz kalmamış olsun. Hz. Hûd, Âd kavmini makul düşünmeye davet ediyor, kavmi ise onu bir peygamberde asla bulunmayacak olan mantıksız şeylerle itham ediyordu.

            Hazreti İbrahim’in dünyaya gözlerini açtığı sene Nemrut’un ilahlığını ilan ederek erkek çocukları için ölüm emrini verdiği sene idi. Annesi onu Nemrut’un şerrinden muhafaza etmek için bir mağarada gizlice dünyaya getirdi. Yıllar sonra oğlu İsmail ve Hacer validemizle beraber çölleri aşarak Bekke Vadisi’ne ulaşıyor. Kucağında Hazreti İsmail olduğu halde Hacer validemizi bu ıssız çölde yapayalnız bırakıp geri dönmek zorunda kalıyor. O bir peygamber olduğu için vazifesinin peşinden koşuyor. O dönerken ıssız sahralar, Hazreti Hacer validemizin feryatlarıyla yankılanıyor. Bütün bu sahraların sahibi, gecenin ve gündüzün sahibi, alemleri yaratan yüce Allah o masum çocuğu ve annesini en güzel nimetlerle serfiraz kılıyor.

            Aradan yıllar geçtikten sonra İbrahim (Aleyhisselam), gördüğü bir rüya üzerine oğlu İsmaili kurban etmek için yere yatırıyor. Hazreti İsmail’de derin bir tevekkül ve teslimiyet.^[viii] Hiç itiraz etmiyor. Biliyorki o bir peygamber ve bütün icraatlerini Allah’ın emriyle yapıyor. Bu da Allah’ın emri olduğuna göre, vardır bunda bir hayır. Ama nasıl bir imtihanın cenderesinden geçiyorlar? Babası Azer ile ilgili yaşanan imtihanlar ve putperest bir kavimle ettiği mücadeleler meselenin farklı bir boyutu. Hz. İbrâhîm’i ateşe atmak üzere mancınığın üstüne koyduklarında, o başını göğe kaldırıp: “Allah’ım! Sen yerde de gökte de teksin. Allah bana kâfidir. O ne güzel vekîldir.” diyerek dua etti. Ateş onun için berd ü selâm^[ix] oldu ve ona zarar vermedi.

            Hazreti Yakub’un oğullarıyla, Hazreti Yusuf’un kardeşleriyle imtihanı.. kardeşleri tarafından kuyuya atılan Hazreti Yusuf’un hicran dolu günleri.. Bir köle gibi satılması.. Sarayda Azizin hanımı tarafından iftiraya uğraması.. Suçsuz yere zindanlarda geçirdiği çileli günler. Farklı farklı imtihanlar karşısında sabırla mukabele etmiş, iffetine toz kondurmaktansa senelerce hapiste yatmayı göze almış ve kıyamete kadar gelecek olan bütün ehl-i imana bir hayâ timsali olmuştur.

            Efendiler efendisi (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) daha çocuk yaşında yetim ve öksüzlüğün acısını tatmış, dedesinin ve amcasının himayesinde gelecek günlere tutunmuştur. Peygamberlikle serfiraz kılındıktan sonra en başta en yakınındakiler olmak üzere Mekke’deki kabilelerce hor ve hakir görülmüş, her fırsatta itilip kakılmış, Allah’ın evi olan kâbede başı secdede iken o mübarek başa deve işkembesi konulmuş, dakikalarca öyle kalmış, cennet kokulu Fatıması feryatlarla koşarak babasının yanına gelmiş, o küçücük elleriyle bir taraftan işkembeyi kaldırmaya çalışıyor, bir taraftan hıçkırıklar arasında; babacığım ne oldu sana? diyordu. Allah aşkına hangi çocuk babasının bu halini görmek ister? Hangi baba böyle bir durumda iken evlatlarıyla karşılaşmak ister? O bir taraftan Fatımasının gözyaşlarını silerken; Korkma kızım, Allah senin babanı zayi etmeyecek ve koruyacaktır.^[x]

            Gün gelecek zulüm ve işkenceler iyice artacak, Mekke’de yaşamak dayanılmaz hale gelince, Müslümanlar Allahın emriyle hicret yollarına düşüp Medine’ye gideceklerdi. Kafile kafile çölün kavurucu sıcaklarında sahabe efendilerimiz doğup büyüdükleri beldeyi terketmek zorunda kalmış Medineye doğru yola koyulmuşlardı. Gün geldi Efendimiz (Sallallahu Aleyhi ve Sellem), Hazreti Ebubekir (radıyallahu anh) ile beraber yola çıktılar. Yolda efendimiz dönüp dönüp hüzünle Mekke’ye bakıyor sanki birşeyler söylemek istiyordu. Son defa dönüp baktı ve: Ey Mekke! vallahi kavmim bu ayrılığa sebep olmasaydı senden ayrılmak istemezdim.^[xi]

            Bütün peygamberler çetin imtihanlardan geçtiler. Nebiler, sıddikler ve daha sonra gelen peygamber yolunun salihleri muvakkat elemler yaşasalar da, ebedi lezzetlere, Hakk’ın rıza ve rıdvanına vasıl oldular.

            İçinde bulunduğumuz bu firkat asrında bu davaya omuz veren peygamber yolunun kutlu yolcuları, bidayettekilerle beraber aynı kaderi paylaşıyor, sadece Allah dedikleri için, Onun rızası istikametinde fedakarca, mertçe, hakkı hakikati haykırıp, firavunların önünde diz çökmedikleri için ve Allahtan başka hiç kimseden korkmadıkları ve kimseye boyun eğmedikleri için, türlü türlü işkencelere maruz bırakılmış, onbinlercesi işinden ve mesleğinden uzaklaştırılmış, kadın-çocuk, yaşlı-hasta demeden binlerce masum zindanlara atılmış, binlercesi vatanından koparak hicret yollarına düşmüş, Meriç Nehrini geçerken suda boğulan insanlar, ailelerinden uzaklarda gurbet topraklarına defnedilmiş, nice çocuklar annesiz-babasız, nice anne-babalar da çocuklarına hasret gitmiş, çocuklarına hasret analar sütlerini toprağa sağmışlar, nice güzel insan demir parmaklıklar arkasında ruhlarını teslim etmişler.

            Bunca zulüm ve işkencelere rağmen sabredenler, sahabeler gibi imanın zirvesine doğru yürüyenler kazanacaktır inşaallah. Tarihte bunun yüzlerce misali var. Bediüzzaman’ın ifadesiyle; “ömrüm harp meydanlarında, esaret zindanlarında yahut memleket hapishanelerinde, mahkemelerinde geçti. Çekmediğim cefa, görmedim eza kalmadı. Divan-ı harplerde bir cani gibi muamele gördüm. Bir serseri gibi memleket memleket sürgüne yollandım.“^[xii]

            Yıllar önce kürsüden gönüllere taşan “Hey Gidi Günler” nidalarını gözyaşlarıyla dillendiren asrın hatibi, geçmişte yaşanan çileli günlere, sarmaş dolaş olduğumuz, makam mansıp hesaplarının yapılmadığı, birbirimiz içinde fani olduğumuz, beraber ağlayıp beraber gözyaşlarımızı sildiğimiz, samimiyet gamzeden sinelerimizle birbirimize hasret yaşadığımız, şöhret nedir bilmediğimiz gariplik günlerine duyulan özlem ve iştiyakı dile getiriyor. Sonrada “hey gidi günler, sizler ne kadar uzaklarda kaldınız. Bizler ne kadar büyüdük, sizler ne kadar küçüldünüz” derken, aradaki mesafeyi, hasreti, özlemi terennüm ediyor.

            Şimdi dönüp maziye baktığımızda, rahat ve rehavetle geçen zamanlar ruhlarımıza elem verirken, çekilen çileler ve sıkıntılar lezzet veriyor. Mazideki meşakkatli günler, bugün ruhlarımızda tatlı bir esintiye dönüşüyor. Bu çileli günler de elbet geçecek. Dua ve namazla sabredeceğiz. Ve bir gün geriye dönüp baktığımızda muvakkat elemler gitmiş, bakî lezzetleri kalmış olacak.

Alim Sariye

---

^[i] İsrâ/70

^[ii] Sözler 72

^[iii] Tin/4

^[iv] Tin/5

^[v] Tirmizî, Zühd, 44, 2377

^[vi] Şuarâ 109

^[vii] Hûd/32

^[viii] Saffat/102

^[ix] Enbiya/69

^[x] Müslim, Cihad, 107

^[xi] Heysemî, Mecmâu’z-Zevâid, 3/283

^[xii] Bediüzzaman Said Nursî, Tarihçe-i Hayat, Isparta Hayatı, Tahliller

Bir İkindi Vakti

Bir ikindi vakti güneş guruba doğru meylederken, kızıl renklerin billur tayfları arasında, derin bir tefekkür tufanında, sandalımın küreklerini hızla çekiyorum güneşe doğru. Heyhat, zaman o kadar hızlı geçiyor ki, yetişmek imkânsız. Saatin yelkovanı, kalbimin ritmleri gibi hızla atıyor. Heyecanla güneşe doğru yaklaştıkça, o benden uzaklaşıyor. Kuşlar, akşam serinliğinde, kıpkırmızı bulutların arasında, gümüş gibi parıldayan kanatlarıyla, günün son uçuşlarını yapıyorlar. Kürek çeken kollarıma yorgunluk çöküyor yavaş yavaş. Arkasından hüzünle baktığım güneş, devasa cüssesiyle dağların siluetleri arasında kaybolup gidiyor. Etrafta derin bir ölüm sessizliği. Har taraf karanlık. Kuşların kanat sesleri duyulmuyor artık. Sanki berzah âleminden bir misal yaşanıyor.

Sandalımı kıyıda bırakarak yorgun bedenimle geriye dönüyorum. Kulaklarımda sadece cırcır böceklerinin sesi ve mehtabın ışıltıları ile dalgaların üzerinde raks eden yakamozların enfes görüntüleri. Gözlerimi bir an olsun ayırmadan bu manzarayı temâşâ ediyorum. Her dalga, üzerindeki ışıklarıyla bir kere görünüp kayboluyor, ardından başka bir dalga, üzerindeki ışık parıltılarıyla zuhur ediyor ve o da kaybolup gidiyor. Belki bir günde milyonlarca dalgalar, lisan-ı halleriyle bizlere kısacık bir dünya hayatını ve arkasında ölümü hatırlatıyorlar.

Bir seyyah gibi yoluma devam ederken, uzun ve geniş bir köprüde buluyorum kendimi. Gece ve karanlık olduğundan köprünün ay ışığında parlayan demir korkuluklarını ve altta akıp giden suyun üzerindeki kabarcıklarda oluşan ışıkları görüyorum sadece. Köprünün demirlerine yaslanarak derin bir düşünceye dalıyorum tekrar.

Üzerinde durduğum köprü, ölüm ve dirilişlerin mekânı olan yeryüzü olarak tecessüm ediyor. Milyonlarca su kabarcığı, libas gibi kuşandıkları kamerin nurlarıyla köprüye doğru ilerliyorlar. Hedefe ulaştıklarında ışıkları sönüveriyor. Her bir su kabarcığı bir beden ise, üzerlerinde ışıldayan ziya, nefha-i ilâhî olan ruhu bizlere işaret ediyorlar.

Bu uzun köprünün üzerinde yürürken yeni bir günün ortasında buluyorum kendimi. İlk defa temaşa ettiğim sokaklar, geniş caddeler, rengarenk bahçeler, ağaçların üzerinde cıvıl cıvıl öten kuşlar, çantalarını omuzlarına asmış okuldan evlerine doğru koşturan çocuklar, beli bükülmüş ihtiyarlar, delicesine raks eden gençler, loş sokaklar, nuranî mescidler.. Birden ezan sesleri yankılanıyor her bir köşebaşından. İlahî davet var minarelerin şerefelerinden. Haydi namaza!, haydi felaha!.. Bu hitap insan olana. Bu hitap bana. Hemen kollarımı sıvayıp şadırvanın başına koşuyorum. Buz gizi sular, yüzümde, ensemde, kollarımdan ayaklarıma akarken, susuz kalmış bir çiçeğin suyla buluşması gibi, yeniden hayat buluyorum adeta. Allah’ın huzuruna çıkmanın şerefiyle, insan olmanın izzetiyle, bedenim ve ruhum tarifsiz bir muhabbetle doluyor. Beni muhatap olarak kabul eden Rabbime karşı şükranla iki büklüm oluyorum.

Perde perde açılan muhteşem manzaraları seyrederek yoluma devam ediyorum. Vakit ikindiyi gösteriyor. Bir koca çınarın altında oturmuş ezanı bekliyorum. Sararmış bir yaprak, dalından koparak yere düşüyor ve rüzgarda savrulup gidiyor. Tıpkı vakti gelince ruhunu rahmana teslim eden insanlar gibi. Ekseriyetle elli yaşını geçmiş herkes için mevsim, hazan mevsimidir. Nasıl bu mevsimde bütün ağaçlar ve bitkiler sararıp solar, insan da, ikindi kızıllığında guruba doğru meyleden güneş gibi, sararıp solan yapraklar gibidir. Gün gelir bir rüzgar eser ve dalından koparak süzüle süzüle toprağın bağrına düşer. Kimi Tuba ağacı gibi Cennete rüşeym salar, kimi de kör ve sağır yaşadığı için, zakkum gibi herbir yaprağı nâra dönüşür.
Rabbim bizleri razı olduğu kullarından eylesin..

Alim Sariye

Sırtımızda ardan bir gömlek, ayaklarımızda prangalar. Omuzlarımızda emanet küfeler, gözler yorgun ve uykusuz. Uykuya dalıp yumurtaları kırarız endişesiyle devamlı yürüyoruz uykusuzluğa inat. Kalplerimiz güvercin kalbi gibi rikkatli, gözlerimizde buğu buğu hazan yağmurları. Canlarımız dudağımızda, gözlerimiz ufukta.. Çıktık dikenli yollara, bir daha geriye dönmemecesine. Akabe’de olduğu gibi ellerimiz birbirine kenetlenmiş. Söz vermişiz Allah’a, bu emanetleri arızasız bir şekilde geleceğin ışık tayflarına emanet etmeye..

Her köşe başında, şeytanın binbir tuzak kurduğu bu yollarda bir vefa insanı olabilmek, avuçlarında kor ateşler taşımak gibidir. Bu ateşler yürek yaksa da, sabır ve metanetle dişini sıkıp, “Hakk’ın hatırı alîdir” düsturuyla yürüyenler, elbet birgün Allah’ın lütfu ile sahîl-i selâmete çıkacak, çilesini çektikleri mihnetli günleri yad ederken yürekleri hafiften burkulsa da, rıza ufkuna ulaşmanın süruruyla mest olacaklar. Zira nebiler de bu dikenli yolların en aziz yolcuları idi. Binbir çile ve ızdırapla karşı karşıya kaldılar. Asla yılgınlık göstermediler. Allah’ın yüce kudretine sığındılar ve hikmetle yol aldılar. Gün geldi bu dikenli yollar onlar ve onların arkalarında yürüyenler için bir cennet koridoru ve bir peygamber yolu oldu. Cayır cayır yakmak için atıldıkları alevler, onlar için berd-u selâm oldu. Diğer yandan bu dünyayı oyun ve eğlenceden ibaret zannedip boğazlarına kadar levsiyata gömülü çakırkeyf yaşayanlar ise her bir adımda dikenlere takılıp yüreklerini kanatırken, isyan ve inkar vadilerinde acınası halleriyle, adım adım yokluğu tadacakları ölüme doğru sürüklendiler.

Nice aşina çehreler bilirim bu yollarda.. dünya adına hiç bir varlığa sahip olmayan, sadece yaşatmak için yaşayan. Yerini, yurdunu terkedip, dünyanın farklı coğrafyalarında Cenab-ı Allah’ın yüce adını duyurma aşk ve heyecanıyla koşturup duran. Bu uzun yolların ancak kulluk şuurayla aşılabileceği bilinciyle sürekli uyanık kalıp metafizik gerilime geçen. Elinde avucunda ne varsa bir başkasıyla paylaşan. Bütün insanlığı sevgiyle bağrına basacak kadar geniş bir yüreğe sahip nice gönül insanları bilirim. Ocaklar gibi yanar da gam izhar eylemez. Daima dua, zikir ve tefekkürle gerilmiş, buğu buğu gözleri herşeyi anlatır. Başkalarının elemleri ile hüzünlenir, sevinçleri ile mesrur olur.

Fakat bütün bu güzelliklerin ve iyiliklerin, insanlık adına insanca davranmanın bir bedeli vardır. Bidayetten bu güne Allah’ın davasına omuz vermiş bir insan yoktur ki zulme, hakarete maruz kalıp derdest edilmesin. Peygamberler ve onlara tabi olanlar için çile ve ızdırap, yolun kaderi olmuş. Geçmişte nasıl zindanlara atılıp işkencelere maruz bırakılmışlar, başka beldelere sürgün edilmişler ya da aç susuz bırakılıp ölüme terk edilmişler ise bugünün kahramanları da türlü türlü iftiralara maruz kalmış, kadın-erkek, yaşlı-çocuk demeden kimileri zindanlara atılmış, kimileri de vatanlarından uzaklara sürgün edilmişler ya da işlerinden, mesleklerinden uzaklaştırılarak açlığa ve ölüme terk edilmişler.

Ama geceler asla ebedi değildir. Şafak sökün edince güneşin gamzeden ışık tayflarıyla karanlıklar sona erer, kuşların cıvıltısıyla ortalık bayram yerine döner. Kar-kış, tipi-boran.. gün gelir yerini bahara terk eder. Bahar, sıcacık meltemiyle, rengarenk desenleriyle, dağların ve ovaların çağlayıp coşmasıyla inanmış gönüllere inşirah salar. Kışın soğuğuna sabredenler, baharın lezzetleriyle mest olurlar. Karanlıkları ebedi zannedip sövenler, sabaha kavuştuklarında pişmanlıkla dizlerini döverler. Muvakkat elemler, zulümler elbet bir gün bitecek. Alev alev yanma pahasına, hakkı tutup kaldıranlar, kor gibi avuçlarında tutanlar, daha dünyada iken bunun mükâfatını göreceklerdir. Onlar ötelere uçarken, görevlerini ifa etmenin ve Hakk’a itaatin izzetiyle, onuruyla, tertemiz sineleriyle, vuslata doğru kanat çırpacaklar.

Ey dost! Kalbinin ve vicdanının sesini dinle. Şu koca kainatta cereyan eden hadiseler Cenab-ı Hakk’ın hikmetiyle icra edilmektedir. Bizler mahdud ilmimizle bu ilahî maksatları bilemeyiz. Biz, Kur’ân-ı Kerim ve sünnetin ışığında esbaba riayetle mükellefiz. Ana kaynaklarımızdan iyi beslenebilirsek hadiselerle baş edebiliriz. Eğer şu kısacık dünya hayatında inandığın değerlerden dolayı sıkıntı çekiyorsan, sana düşmanlık edenler tarafından baskı görüyorsan, bütün bunlara sabredip dimdik ayakta durabiliyorsan, doğru yoldasın demektir. Çünkü burası inananlar için bir imtihan meydanıdır. Bütün peygamberler, sıddıklar, salihler bu çileli yolda sarsılmadan yürümüşlerdir. Bu firkat asrında tahammül edilmesi zor hadiseler karşısında sabırla yoluna devam edenler arasında, takılıp yolda kalanlar da var. Başına gelen gaileler karşısında sabır ve şükürle mukabele et!
Asıl endişe etmesi gerekenler, bir eli yağda, bir eli balda, sıkıntılardan ve baskılardan uzak çakırkeyf yaşayanlar. Bunca mazlum ve mağdur karşısında lal kesilmiş, rahat ve rehavet düşkünleri akıbetlerinden endişe etsinler ve tir tir titresinler.
Evet bu meydan imtihan meydanı, bu dikenli yollar çile ve mihnet yolları. Varsın yollar dikenli olsun. Yeterki bizleri ebedi dostlara, Cennet’e ve Cemâlullaha ulaştırsın.. Amin.

Alim Sariye

Aynanın karşısında, dakikalardır hayran hayran süzüyorsun kendini. Başını bir sağa çeviriyor, bir sola, bir üstten bakıyorsun, bir alttan. Yüzünde laubali bir sırıtma. Var mı benim gibisi? elimi sallasam ellisi. Bütün anneler, kızlarını senin için doğurmuş sanki. Bir kaş göz işaretin yeter. İstediğini alır, istemediğini red edersin. Ama sana göre, seni red edecek birini henüz doğurmamıştır analar.

Ucuz marketler zincirinden aldığın saç jölesini itinayla kafana sürüp, ellerinle bastırarak, dana yalamışçasına saçlarını yana yatırdıktan sonra, dayıoğlunun sana hediye ettiği güneş gözlüğünü takıp, bedenine iyice dar gelmeğe başlamış gri montunu da zorlayarak giyiyor, fermuarını birkaç denemeden sonra yarısına kadar çekebiliyor ve aynaya son defa bir göz atıp tekrar sağa ve sola dönüyorsun. Önden yapıştırdığın saçların normal görünse de arka taraflarını sorma gitsin. Minibüs durağına giderken köşedeki büfeden en ucuzundan bir paket sigara alıp montunun sol iç cebine koyuyorsun. Biraz sonraki seremonide lazım olacak.

Minibüste oturacak yer olmadığı için ayakta iki büklüm olarak şehrin meydanına zor atıyorsun kendini. Ama minibüsten inişini tarif edemem. O ne letafet, ne nezaket. Saçlarını ve gözlüğünü ellerinle bir daha kontrol ediyorsun. Göbeğini saklamak için iyice karnını içeriye çekiyorsun. O sigarayı çıkarışın, muhtar çakmağını birkaç defa çaktıktan sonra sigarayı yakışın, hele hele o dumanları yukarılara üfleyişin. Meydana teşriflerinizi henüz fark etmedi hiç kimse. Sen de hafif hafif gözlerinle kolaçan ediyorsun etrafı. Az sonra insanlar seni fark edecek ve seni Brad Pitt zannederek imzalı resim isteyecekler. Ama aradan yarım saat geçmesine rağmen kimse fark etmedi seni. Belki gözlüklerini çıkarsaydın tanırlardı. Bu nasıl bir hayal kırıklığı. Sonra otopark duvarının dibine çöküp, dişlerini gıcırdatarak yarım paket sigarayı içiyorsun oracıkta.

Varoş mahallesinde fakir bir ailenin haşarı oğlanı imajını kamufle etme gayretleri daha ne kadar devam edebilir? Ailenin bütün imkanlarını senin okuyup hayatını kurtarman için seferber ettiği halde sen, defalarca okuldan kaçarak ya sinemaya, ya futbol maçlarına, ya da senin gibi diğer kaçkınlarla beraber metropolün karanlık ve gizemli sokaklarında volta atıp en değerli zamanlarını törpüledin acımasızca. Etrafında onca güzellik varken, türlü türlü entrika ve kaoslarla dolu karanlık menfezlerde huzur ve sükunet aradın. Sen, hayaller aleminde yaşıyorsun. Herşeyi oyundan eğlenceden ibaret zannediyorsun. Cehaletin düşünmene engel oluyor. İçindeki manevi boşlukları mülevves şeylerle doldurup, nefsini geçici zevklerle avutmak istiyorsun.

Öylesine kaptırdın ki bu hayal alemine, kendini başkalarından ayrıcalıklı gördüğün için sanki bütün hastalıklar ve ölümler hep başkaları içindir. Depremler, felaketler, trafik kazaları başkalarının kaderidir. Hep başkalarının çocukları vatan için şehit olur. Fakirlik ve yaşlılık sana göre değildir. Mektep-medrese görmediğin için olayları anlama ve yorumlama sıkıntısı çekiyorsun. Mürekkep yalamış birilerinin yanında dut yemiş bülbüle dönüyor, fikirle mukabele edemediğin için küfürle ve şiddetle kavgaya sebep oluyorsun.

Müsbet manada sığınacak bir yerin olmadığı için, siyaset cereyanına kapılarak taraf olduğun tarafın fanatik bir savunucusu oluyor, karşındaki bütün değerleri tahkir ediyor, herkesi düşman görüyor, tutunduğun zeminin yok olup gitmesi endişesiyle tir tir titriyorsun. Bu korku sende hastalık haline geliyor ve narsist biri olarak sürekli saldırgan kavgacı ve iftiracı olarak toplum nezdinde güvenilirliğini kaybediyorsun.

Televizyon dizilerindeki renkli hayatlar, senin için önü alınamaz bir tutkuya dönüşmüş. Kendini ve hayatını oradaki karakter ve hayatlarla özdeşleştiriyorsun. Fakat bu diziler tamamen bir oyundan ibaret. Zengin, genç ve yakışıklı iş adamları, konaklardaki lüks hayatlar, lüks arabalar, kadınlar, ziynet eşyaları, uçaklar, tatiller, emek vermeden köşeyi dönmeler.. Ama senin hayatın ve varlığın gerçeğin tamamen kendisi. Don Kişot’un yel değirmenlerine kılıç sallaması ne kadar gerçeklerle bağdaşmıyorsa, senin de kendini dizinin içinde bir karakter olarak kabul etmen, rüyada Mississippi’de oltayla balık avlaman gibidir.

Haydi gel! seninle Kız Kulesi’nin karşısında oturup çaylarımızı içelim. Şöyle etrafımıza dikkatlice bir bakalım. Şahit olduğumuz bunca güzellikler bize ne anlatıyor? Bu denizler, martılar, su üzerinde yüzen kocaman gemiler, tam karşımızda inci gerdanlık gibi dizilmiş yüzyıllardır tarihe maydan okuyan devasa mabetler ve camiler. Şadırvanlarında buz gibi sularla taptaze abdestlerini alarak bu camileri dolduran binlerce, yüzbinlerce insanlar. Minarelerden günde beş vakit dalga dalga kainata yayılan ezanlar. Bu denizlerin derinliklerinde yaşayan çeşit çeşit ve rengârenk canlılar. Semanın derinliklerine doğru muhteşem bir mizanla dönüp duran kehkeşanlar. Bütün bu sistemlerden bize bahseden Kur’ân-ı Hakîm bizlere neler anlatıyor? Zindanlarda suçsuz yere ömür tüketen masumlar, çocuklarına hasret, sütlerini toprağa sağan anneler, yurtlarını yuvalarını terk edip hicret yollarına düşenler bize neyi anlatıyor.? Unutma bu dünya adalet üzerine dönüyor. Eğer adalet yoksa herşey yerle yeksan olacak demektir..!

Alim Sariye

Sen, yürüdüğünde baharlar yürürdü ardından, çiçekler yürürdü. Ayak bastığın kurak topraklar çemenzare döner, ellerini semaya kaldırıp dua dua yakardığında gözyaşlarınla beraber rahmet sağanağı boşalırdı mis kokulu bahçelerine. Bülbüller en mutena bestelerini icra ederlerdi rengarenk çiçeklerin arasında tebessüm eden nadide güllerinle.

Uğradığın her mekân huzurla dolar, beraber çay yudumladığınız dost meclislerinde farklı bir atmosfer oluşur, duruşundaki zerafeti ve letafeti süzen bakışlar, senin dudaklarından dökülecek tatlı beyanlara pürdikkat kesilirdi.

Hangi eve misafir olsan, orası dolup taşar, çocuklar ve gençler oyunlarını yarıda bırakıp sana koşarlardı. Belki hepsinin idealinde senin gibi birisi olmak vardı. Onlara hediye olarak verdiğin kitapları tekrar tekrar gözden geçiriyor, bazıları da senin şiirlerini ezberleyip ev ahalisine okuyordu. Kabına sığmayan bu haşarı çocuklar tamamen değişmiş, tıpkı senin gibi konuşmaya, senin gibi oturup kalkmaya başlamış, kısa zamanda anne babaları ve mahalledeki yaşlılar tarafından takdir edilen munis, akıllı çocuklar olmuşlardı.

Yaz tatillerinde gençlerin başıboş kalmaması için, derme çatma bir yeri yeniden dizayn eder, orasını adeta kütüphaneye çevirir, öğrenmeye muhtaç bu taze dimağlar menfi cereyanların etkisine kapılmasın diye üzerlerine titrer, onlara ilmî, ahlâkî, edebî dersler yapar, tarihimizi, ecdadımızın fedakârlıklarını ve manevî değerlerimizi, bu dünyaya gönderiliş gayemizi, vatanımıza ve milletimize olan vazifelerimizi öğretir, bir deniz feneri gibi onların yollarını aydınlatırdın.

Seni seven herkes biliyorki senin gaye-i hayâllerin var. Sen, bu hayallerin uğruna aileni, akrabalarını, doğup büyüdüğün yerleri terkedip, hasret ve hicran yudumlayarak gurbet yollarına düştün. Çünkü bir gayesi ve mefkûresi olanlar diyarlarını terk etmeliydi, tıpkı peygamberler gibi, onların izinden yürüyen salihler gibi, tıpkı atını Atlas Okyanusu’na süren Ukbe bin Nafî gibi. Karşısına okyanus çıkıp yol bitince ‘’Allahım karşıma derya çıkmasaydı, Sen’in yüce adını deniz aşırı ülkelere de götürecektim’’ der. Sen de bir zamanlar atının üzerinde kıtalar dolaşmış, diriliş muştuları sunmuştun.

Şimdilerde bakıyorum da kendini yalnızlığın ve kimsesizliğin kollarına bırakmış, gözlerin dolu dolu maziye hasret çekiyorsun. Bir deli rüzgar ve fırtına bahçeleri talan etmiş, bülbüllerin yokluğunda her tarafı saksağanlar kaplamış, köprüler yıkılmış, yollara zift döküp yakılmış, Taif’in çılgın çocukları gibi, gözü dönmüş kitleler gül tutan ellere taş atıp duruyorlar. Varsın atsınlar. Herkes karakterinin gereğini sergiler. Nihayetinde onlar hüsrana uğrayacak, kaşı gözü yarılanlar bir imtihan cenderesinden geçerek Hakk’ın rızasına ulaşacaklar inşaallah.

Hadi gel! bir kere daha bismillah diyelim yola koyulalım. Çoğu gitti azı kaldı. Kim bilir Cenab-ı Hakk, Hazreti Musanın asasına mucizevi bir vazife gördürerek denizleri yarması gibi, Hazreti Yunus’u bir semeğin karnında muhafaza ederek onu sahil-i selamete çıkarması gibi, yakın bir gelecekte bu kadar muzdarib sineyi, kadını, çocuğu, yaşlısıyla, gurbet diyarlarında her türlü çile ve ızdırap karşısında sabırla, metanetle dimdik duran masum ve masumelerin hatırına, umulmadık bir anda sahil-i selamete çıkarsın.

Alim Sariye

İnsan, ruhlar aleminden anne rahmine, mahiyetini ihatâ edemediği bir sırlı mekâna, oradan dünya hayatının mebdei olan çocukluğa, hayatın esrarını ve gayesini yeni yeni idrak etmeye başladığı gençliğe, fakru zaruret içinde bir başkasına muhtaç ve nisyanla malul ihtiyarlığa ve kabir, berzah, haşir meydanından cennet veya cehenneme uzanan bu uzun yolun garip bir yolcusu. Öyle bir yol ki Yunus’un deyimiyle: Bu yol uzaktır menzili çoktur, / Geçidi yoktur derin sular var.
Bizler, bu diyar-ı gurbette ve bu imtihan arenasında binbir çile ve ızdırapla gerilmiş bir sürü öksüz. Ebedi istirahatgâhımıza gitmek için urbalarımıza doldurduğumuz azıklarımızla ve bize hediye edilen yirmi dört altın ve seyahat biletlerimizle bu istasyonda arâm etmiş, bizleri ebetlere taşıyacak şimendiferi intizar ediyoruz. Sanki bir ağacın gölgesinde muvakkaten dinlenecek kadar kısadır dünya hayatımız.Burası bir imtihan meydanı olduğu için çile ve ızdıraplarla yoğruluruz çoğu zaman. Bazen yerin altındaki mağmalar şiddetle infilak eder ve yanardağları delerek ortalığı Cehenneme çevirirler. Bazen nehirler, denizler ve okyanuslar sularını geri çeker ve bu devasa dalgaları tsunami şeklinde insanların yaşadığı beldelere boşaltarak ne var ne yok herşeyi azgın sulara sürüklerler. Bazen de insanlar, derin uykularındayken veya herkes kendi işiyle meşgul iken, yeryüzü lerzeye gelir, yerin altındaki fay hatlarının gayz ve şiddetle kırılıp parçalanmasıyla her bir taraf beşik gibi sallanmaya başlar ve koca koca binalar yerle bir olur. Nice melek yüzlü canlar beton yığınları altından kurtarılamayarak ötelere uçarlar. Her şey unutuldu derken, gökyüzünü kaplayan simsiyah bulutlardan, ateş çakan şimşeklerin, kulakları sağır eden uğultularıyla bir tufan belirir, ağaçlar köklerinden sökülür, bağ ve bahçeler bütün semereleriyle derin sulara gark olurlar.
Acaba baharı ve pırıl pırıl güneşli günleri görecek miyiz diye düşünürken, bu defa bir virüs kasırgası bütün insanlığı esaret altına alır, milyonlarca insan çaresizlik içerisinde ruhlarını teslim ederken, meydana gelen ekonomik krizler tüm insanlığı olumsuz yönde etkiler.
Bazen çaresiz hastalıklara mübtela olur, bazen en yakınımızdakilerin hastalıkları belimizi büker, hiç beklemediğimiz bir anda bir yakınımızın vefatıyla irkiliriz. Bazen de iflas eder, elde avuçta ne varsa hepsini kaybederiz. Hayat debeddül ve teğayyürden ibarettir. Her an bir değişim ve dönüşüm yaşarız.
Semavî ve arzî afetler bizim takatimizin üzerindedir. Bu felaketler bizim ne kadar aciz ve zayıf olduğumuzu gösterir ve her şeyi yaratan, bütün alemleri evirip çeviren, gaybı bilen ve herşeye gücü yeten Kadir-i Zülcelal’e iltica eder, dua dua ondan istimdât ederiz.
Bizler biliyor ve inanıyoruz ki; asıl ebedî yurdumuz, Cemâlullah ile müşerref olacağımız, nebiler, sıddikler ve salihler diyarı olan Cennet yurdu. Bediüzzaman’ın ifadesiyle “Sen burada misafirsin ve buradan da diğer bir yere gideceksin. Misafir olan kimse, beraberce getiremediği bir şeye kalbini bağlamaz.”
Garipler diyarı dediğimiz bu dünyada musibetler, hastalıklar ve sıkıntlılar Allah’ın takdir ettiği şekilde tecelli edecektir. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) buyurdular ki: Bu dünyada, sanki gurbete gitmiş bir gün yuvasına tekrar dönecek biri gibi ol veya gelip geçici bir yolcu gibi ol.
Madem bu dünya bir misafirhanedir, öyleyse bir misafir gibi yaşayacağız. Dökmeden, kırmadan, kötü söz söylemeden, bizlere takdir edilen her şeye rıza göstererek, ihlas ve tevazu ile ötelere uçarken, tertemiz ve samimi niyetlerimizle nihayetsiz bir aleme kanat çırpacağız inşaallah.

Alim Sariye