Acıyı izzetle taşımışım ben

Namerde düşmemiş derdim, bilesin 

Sen çorak mevsimde zehirli çimen 

Toprağını hâr ederdim, bilesin 

…

Kundağın pislenmiş, bulanmış başın

Kaç necis ateşte kavrulur aşın?

Âleme ayan da kirli çarşafın

Namını bir sır ederdim, bilesin

…

Yeşili kurutup, fidanı kırıp

İnlerde yaşarsın dağları yarıp

Üç koca denize sokup, çıkarıp

Dört kıtada zâr ederdim, bilesin 

…

Sırtımda küfeler, gözlerim ağlar…

Cambazlığı cahil fazilet sanar

Sinemde vicdan var, hak var, hukuk var

Yoksa seni kör ederdim, bilesin…

…

Öyle düşerdin ki halkın diline

Alemde tek canlı yanmaz haline

Tırnağımın ucu yeter katline

Darbelerden ar ederdim, bilesin

…

Çeliğim paslanmaz toz, toprak ile 

Sen hele kinini az daha bile

Ben ukbayı bekliyorum aşk ile 

Şu dünyanı dar ederdim, bilesin 

…

Alim aldanınca zalim zevk eder

Ben haklıyım, senin talihin yaver 

Sana benzemekten korkmasam eğer 

Ben bu sabrı zor ederdim, bilesin 

Tut ki kendimi çizeyim
Ve ağlasın her karalamada mürekkebim.
Tut ki
Senin diyarlarında hiç sulanmamış çorak toprağın olayım.
Mutluluğun ilk geceleri bana uğramaz oldu
Yıldızları artık tam seçemez oldum
Tut ki körlüğümden
Senin sesin benim göz bebeklerim
Bu konuşmalar senin eserin olsun.
Her anımı tut ki
Unutulacaklardan biri de ben olmayayım
Yaşadığım üç günlük dünya bile değilken
Ne diye sıkayım değersiz canımı
Tut ki ansızın geleyim
Ve bileyim
Nasıl ıslanmamış hiç bu kuru yanakların
Nasıl olmamış rüyaların gerçekten senin
Ve tut ki yaşayalım
Son nefesimi verirken bile yazacak kalemim
Hayat gibi basit bir kâğıda son notlarını
Ve bırakacak her anını
Derin sığlardan kurtulabildiğim zaman için
Tut ki içime çekeyim
Senin veremediğin son nefesi
Veya yaşamayı isteyip yaşayamadığın her şeyi
Tut ve bırakma
Uykusuz saatlerin ruhsuz gözlerine az biraz uyku olayım
Ve tut ki beni sars
Kendi benliğimi unutmayayım

Yine enginliklerinde dolaştım
Gümüş renkli yalnızlığın
Bir resim tuvaliydi sandalım
Kamıştan bir neydi direği
Şiirli bir kağıtsa yelkeni
Kalemden bir olta yaptım
Ucuna bir virgül takıp
Salladım ya nasip
Hayallerimi çalarken
Bir rüzgar ıslığı
Yakamozlar göz kırptı
Güneş tutuşturdu umudumu
Umudum denize düştü
Sular tutuştu
Gök yüzü mavi bir mendil salladı
Aldım o mendili
Gümüş bir yakamozla
Kondurdum yakama
Mavi bir karanfil gibi..
Tepemde uçuşan martılara
Kırıntılar attım ümidimden
Çığlık tufanından kopan bir parça
Yelkenime kondu
Ağırlaşınca oltam
Çekiverdim denizden
Ne allı pullu kelimeler
Takıldı oltama
Ne de yosunlu bir harf
Sade bir parıltı
Denize düşen güneşten
Aldım o parıltıyı
Fener yaptım tekneme
Ve yelken açtım
Ufukta ağaran özgürlüğe…

günbeyaz

belki haziran
belki temmuz
belki de hiç

günbeyaz
noktaların işgali altında ben
çizgilerden evler
çizgilerden bacalar
çizgilerden yollar ve dağlar
kurmak koşmak istiyorum

belki ses belki his belki sus
belki bambaşka bir yokuş

günbeyaz
çıktığım da içeri, girdiğimde dışarı
bilmem ne neden ben
bilmem ki neden böyle
kendi içime koşuyorum

günbeyaz
ömür dediler bitti bitiyor
beyaz dedim güne
karanlık yağıyor
bir zamanlar sesinin aktığı derelerde şimdi
bilmem ki neden ben
durmadan boğuluyorum