Sevdiceğim mektubumu yüzüne
Sür de ağla dizlerine vurarak
Vuslat kapısına demir sürgüyü
Sür de ağla dizlerine vurarak

Beni özge candan sevmedin mâdem
Artık ne sen Havva, ne de ben Âdem
Ellerin koynunda felekten bir dem
Sür de ağla dizlerine vurarak

Senden hayır yoktur eminim emin
İstemem üstüne basma gölgemin
Sen bir kaptan oldun ayrılık gemin
Sür de ağla dizlerine vurarak

Dilerim ki sonun gelsin bir ipte
Sekerât ânına öyle erip de
Gâvur mezarında ışkın verip de
Sür de ağla dizlerine vurarak

Âlâkan kalmasın namusla, arla
Dağlarda yol ara yedi katarla.
Bir kırık sabanla çorak bir tarla
Sür de ağla dizlerine vurarak.

Gayrı mutluluğu ellerde ara
Zâten iflah olmaz açtığın yara
Celâli’yi bir diyardan, diyara
Sür de ağla dizlerine vurarak

O Züleyha cemâlini kim olsa fark ederdi
Yüreğinde kopan tûfan Nuh’u da gark ederdi
Seher vakti sabâ yeli gül sîmânda eserken
Mecnûn seni görse idi Leylâ’yı terk ederdi

Sağa sola kükrese de kendince dayılanıp
Bakışınla dize gelir kalbine kuyulanıp
Gözlerindeki efsûnun sihriyle büyülenip
Karşındaki Rüstem olsa korkudan çark ederdi

Gülperi aynadan kaçıp divaneye dönerek
Kerem’in sefine gönlü alev alıp yanarak
Şîr-i pençe Sultan Selim hep ismini anarak
Örgü örgü saçlarını omzuna kürk ederdi

Ferhat, Şirin’i uğruna yüce dağa çıkmazdı
Minhacı, Ağgelin için artık türkü yakmazdı
Ellerinle ağu versen damlasını dökmezdi
İçip sarhoş olduğunda şimâli şark ederdi.

Hasretinle mevce mevce dalgalanıp taşanlar
En sonunda Mevlâ aşkı yüreğine düşenler
Mecâzî aşkı bırakıp hakikatte pişenler
Günahına ağlayarak yanağı ark ederdi

Sen ağlarsan gökteki güneş ağlar, ay ağlar
Bahçede güller kurur, yerinde durmaz dağlar

Sen ağlarsan baharlar çiçekleri yetirmez
Yollar çıkmaza varır âşıkları getirmez

Sen ağlarsan ay küser, dünya bir daha dönmez
Deryalar çöle döner, yağmur sancısı dinmez

Sen ağlarsan sürülmez dünyada vuslat demi
Havva ana bulamaz ömür boyu Âdem’i

Sen ağlarsan mahlûkat yas tutar yemez, içmez
İdris Nebi üzülür, hûri’ye hûlle biçmez

Sen ağlarsan Semudlar çılgın gibi eserler
Salih’in devesini tek hamlede keserler

Sen ağlarsan göklerin felaketi o andır
Yağan rahmet değildir bir afet, bir tufandır

Sen ağlarsan sefine Nûh için necat olmaz
Taş devrini yaşarız hiçbir şey icat olmaz

Sen ağlarsan sevgili, dirilir aciz putlar
İbrahimler yanarken kına yakar Nemrutlar

Sen ağlarsan Yusuf’u azgın kurtlar yem alır
Yakup’un ıztırabı çoğaldıkça çoğalır

Sen ağlarsan Musa’nın asası deniz yarmaz
Firavun’un ordusu zulümden geri durmaz

Sen ağlarsan her yerde ceyhun olur gözyaşı
Zekeriya kesilir, düşer Yahya’nın başı

Sen ağlarsan zalimler muradına ererler
Bir gecede İsa’yı çarmıhlara gererler

Sen ağlarsan sevgili geniş dünya dar olur
Celâl denen bu deli derde giriftar olur

Senden Önce

Senden önce ben neydim, toprak mıydım, taş mıydım?
Yoksa zâlim bir güce bilmeden yandaş mıydım?
Senden önce güneşe bakamazdım gurupta
Vuslatı beklemezdim saatimi kurup da
Senden önce dağlarda böyle kekik kokmazdı
Rahmet yoktu âlemde, şimşek bile çakmazdı
Senden önce gökyüzü yıldızsızdı, aysızdı
Gönül kabım kirliydi, paslıydı, kalaysızdı

Senden önce yürürdüm feleğin inadına
Senden önce takıldım baykuşun kanadına

Senden önce yüreğim gözlerini kırpmazdı
Sükuta bürünürdü böyle hırçın çarpmazdı
Senden önce yiğitler kuzgunlara yem idi
Delilik şiarımdı, miskinlik payem idi
Senden önce gül neydi? Tanımazdım nergisi
Sanırdım ki değişmez alnımızın çizgisi
Senden önce ırmaklar mecrasında akmazdı
Her deltaya sebepsiz bir hüzün bırakmazdı

Senden önce beynimi vesveseler kemirdi
Senden önce Zülfikar değersiz bir demirdi

Senden önce sır bilmez, tanımazdım gizleri
Böyle sürgün vermezdi sevdânın filizleri
Senden önce hiç kimse karışmazdı işime
Aksakallı dervişler hiç girmezdi düşüme
Senden önce uçmazdı sahildeki martılar
İçimi titretirdi gördüğüm karartılar
Senden önce kalbimden atmamıştım kinleri
Her yıl dolu vururdu ektiğim ekinleri

Gördüğüm tüm güzeller periydi senden önce
O emsâlsiz Züleyha diriydi senden önce

Senden önce düşlerim sicimlere asıldı
Senden önce hislerim bilmiyorum nasıldı?

Sen bir pırlantasın, ben değersiz taş
Ben bir hiçim artık senin yanında.
Sen en büyük sultan, bense eğik baş
Ben bir hiçim artık senin yanında.

Sen mükemmel kelâm, bense gaf gibi
Sen akıllı-kurnaz, bense saf gibi
Sen ter-ü tazesin, bense küf gibi
Ben bir hiçim artık senin yanında.

Sen bir çağlayansın, bense bir damla
Sen neşe dolusun, bense hep gamla
Sen parlayan güneş, ben sönük lamba
Ben bir hiçim artık senin yanında

Sen ağaran şafak, bense karanlık
Sen asırlık sevda, bense bir anlık
Sana saltanat var, bana çobanlık
Ben bir hiçim artık senin yanında

Sen bir komutansın, bense onbaşı
Sen hep bekletensin, ben sabır taşı
Sen bahar beklersin, Celâli kışı
Ben bir hiçim artık senin yanında

Celâli

Sorma ki nasılım! Nerelerdeyim
Sensiz gecelerle boğuşuyorum.
Sanma ki huzurla aynı yerdeyim
Densiz gecelerle boğuşuyorum.

Anladım ki bu denizde kıyı yok
Önümüz de bir muhabbet çayı yok
Haftası yok, saati yok ay’ı yok
Dünsüz gecelerle boğuşuyorum.

Pembe hayalimi simsiyah yaptı
Aydınlık ufkumda kıyamet koptu
Ne merhamet bildi, ne Hakk’a taptı
Dinsiz gecelerle boğuşuyorum.

Karanlık, ümidi yendi içimde
Sanki kör şeytanın fendi içimde
Kendimi yitirdim, kendi içimde
Bensiz gecelerle boğuşuyorum

Ele neşe verir Celâl’e gülmez
Horoz öter ama zifiri silmez
Şafak atsa bile bitmeyi bilmez
Sonsuz gecelerle boğuşuyorum

2 Aralık 2018 Sivas
Celâli