Ümit Türküsü / Emre Birdal

Mevla’m, Nevbahar gelsin artık buzlar çözülsün
Göçmen kuşlar dönerek semamızda süzülsün.
Bir diriliş sun bize Nebi’nin nefesinden
Herkes necâta ersin zulümât kafesinden.
Çekilen sancılardan yeni bir nesil yarat
Bu muhabbet soyundan ders alsın Mecnun, Ferhat.
Davûdî sadalarla edilir âh u enîn:
Allâhümme itlâken li serâhi ihvânîn…
Duaya âmin dese gökte yıldız ve mehtâb:
Yâ Müfettihe’l Ebvâb, iftah lenâ hayre’l bâb!..

Senin bir ‘Ol’ emrinle zâlimler sus pus olur
‘İzâ câ’e nasrullâh’ onlara kâbus olur.
Bu mağmum coğrafyalar olsun esenlik yurdu,
Dağlarında beraber gezsin kuzusu kurdu.
Gün doğmadan meşîme-i şebden neler doğar
Fecr-i sâdık, boğ zulmü, gel ufkumuzda ağar!

Nihayet gün gelir de aklıselim dirilir
Vicdanlar şahlanarak bir yay gibi gerilir.
Nusretin rüzgârıyla geri çekilir ahzâb
Taze filizler verir yaşla sulanan turâb.
Ümit burcundakini tutamaz hiçbir kement
İlahi inayetle kurtulur onca levent.
Sarsılsa devrilmeyen çınarlar boy gösterir
Güneşin ilk şavkıyla fitne saçanlar erir.

Müjde: Salih kullardır yeryüzünün vârisi
Namzetsin bu pâyeye diriliş süvarisi!
Baharla aranızla daralıyor mesafe,
Ettiğine bin pişman olacak ehl-i Kûfe!
Altında ezilirken küme küme dertlerin
Arınma kurnası bu, sönmesin ümitlerin.
Bak akan çağlayana, gördüğün serap değil
Çilen burada doldu, ötesi azap değil.
Kalbinde yanıyorsa kutsî aşk kıvılcımı
Yağmur olur boşalır Hakk’ın lütfu, yardımı.
Üveyk kanatlı nefer, küheylanı mahmuzla!
Bu kutsal hazineyi pürheyecan omuzla.
Önünde dümdüz olsun engeller, akabeler
Destanını anlatsın yakuttan kitâbeler.
İmânî derinlikle yere kök salan ağaç!
Bırak sökülsün rütben, cennette o eşsiz taç!

Yâ Râb, saçı sakalı ağarmış ihtiyardan
Nasıl hayâ ederek kurtarıyorsan nârdan;
Şu pürkusur benden de çok kez sütü dökerek
Yok başka kapı deyip Huzur’da diz çökerek
Dergâhına yöneldi günahlarını affet
Hâlis bir ameli yok, sermayesi acziyet…

Koşarak yetişeyim çağın gariplerine
Hamd sancağı altında düşeyim peşlerine.