Düşkün / Zeynep Bilgin

Kanı akıyor her bir düşkünün
Eski mahallemin acı veren sokaklarında
Kim gözyaşı döker arkasından düşkünün
Bu viran insanlar çokça acı veriyor bana

Temelinde bir okyanusu bile yatıran düşkün
Bir dal parçası gibi sallandırıyor onu meltem
Kendi dünyası başına yıkılırken mahzun
Ve bu olsa gerek içindeki şiddetli deprem

Islanan kaldırımlarda oturuyor geceleri
Kendine acı vermek için çok mu fazla bu
Kolsuz giyinmiş yürüyor sabahın puslu saatleri
Bir düşkün olmak için yeterli mi bu

Kendini unutmuş gençliğinin baharında
Yarın ölüm alıcak beni der gibi bahsediyor
Tahtadan düşünceler eşliğinde sıkıyor kafasına
Bir gözyaşı bin olsa da artık acıtmıyor

Soruyorum sana
Yolda görsen nasıl bakarsınız ona
Soruyorum sana
Acırmısın ki bana

Bir düşkünün ağıtları var bende
Dediler ki kim merak edecek bunu
Dedim bir düşkünün ağıtları var bende
Ne acayiptir ki el yazımla aynı şekilde