Çocuk ve Yardım / Ömer Dilbaz

Her zaman olduğu gibi sınıfa girmiş,günlük selamlaşmamı yapmış yoklama almak için masaya
oturmuştum ki bir öğrencim avucunda sakladığı bir tutam parayı(benim için milyonlara değer) elime
uzatarak ‘’Öğretmenim depremde evsiz kalan insanlar için Türkiye’ye gönderir misiniz?’’
dedi.Gözgöze geldik. Vicdanının berraklığında dünyanın kiriyle kirlenen duygularımı temizlemek
istercesine baktım gözlerine.Çocukluğuma gittim.Onun yaşlarınaydı yolculuğum.O sıralarda Bosna’da
savaş patlak vermişti.Öğretmenimiz savaşın getirdiği acıları,Bosna’yı öyle bir anlatmıştı ki oradaki
çocukları düşündüm,üzüldüm.Okul çapında yardım kampanyası başlamıştı. Ama öğretmenimiz
yardımın para değil,yiyecek ya da giyecek olmasını söylemişti. Para savaş olduğundan Bosna’ya
ulaşamayabilirmiş.Herkesin getirdiği yiyecekler sınıfta toplatılmıştı.Ben o zaman makarna ve şeker
vermiştim.Sınıfımızda maddi durumu hiç iyi olmayan Yavuz bir paket kumanya teslim etmişti.
Öğretmen dahil herkes çok şaşırmıştı.Ama kimse bir şey sormamıştı.Aradan bir saat geçtikten sonra
annesi sinirli şekilde gelmişti.Öğretmenimizle bir şeyler konuşmuşlardı.Yavuz ’’Ne yapayım
Öğretmenim orada insanlar bizden daha zor durumda onlarınn daha çok ihityacı var.’’ diyerek
ağlamıştı.Ya Ramazan ayındaydık ya da Ramazana girme üzerineydik tam hatırlayamıyorum.Meğer
bizim Yavuz evlerine gelen yardım Ramazan paketini kapmış Bosnaya göndermek için okula
götürmüş,annesi de farkedince soluğu okulda almış.
Avucundan bir tutam parayı uzatınca öğrencim Yavuz’u hatırladım evine gelen yardım erzaklarını
daha çok ihitiyacı var diye savaşın karanlığındaki Bosna’lı yaşıtlarına göndermesini hatırladım.O
zamandan bu zamana yirmi yıl geçmiş, çok şey değişmiş ama değişmeyen çocukların tertemiz
vicdanları.
Çocuklar çevrelerinden ,büyüklerinden ,televizyonda takım elbiseli ve kravatlı amcalarından görerek
büyüdükçe temiz bırakamıyorlar vicdanları. Zaten büyüyünce çocuk da olmuyorlar.Her yaşta vicdanı
temiz kalabilen çocuktur.
Sonraki derste o arkadaşından görüp diğer öğrencilerde kumbaralarında ne varsa getirdiler
Türkiye’de ki kardeşleri için. Veremeyen öğrencimde ‘’öğretmenim ben dua etsem olur mu param yok
‘’ dedi.
Olmaz mı sen Allah katında milyonlar verdin bile duanı eksik etme…
Dedim sevgiyle gülümseyerek…
Milyonları vermiş gibi sevindi gülümseyerek…

Okuyan okurlarımızın kaç yaşında yazılmamış yaa dediğini duyar gibiyim.
Sevgili okurlar kaç yaşında olmuş ne önemi var, çocuk olması yeterli değil mi?
Vicdanı temiz kalan her yaşta çocuktur…