Girdap – Adem Yağmur

Uzun süredir titreyen dudakları ile nemlenen gözlerinin birlikteliğine engel olmaya çalışıyordu. Yorgun bir kış akşamının bulutları gibiydi gözleri, iyice kararmış ve dolu bir bulut, başka bir bulutun dokunmasıyla anında boşalacak.

Derdinin büyüklüğü gözlerindeki bendi güçlendirmiş gibiydi. Bu bent yıkılmamalıydı, aksi halde bütün duyguları sele kapılacaktı. İçine doğru akan nehrin gürültüsünü sadece kendi duyuyordu. Başkalarının haberdar olması belki de derdini büyütmekten öteye gitmeyecekti.

Kendi kendine konuşmak istediğinde, her zaman sığındığı koylara gider, karşı kıyılara seslenirdi. İçinin tenhalarında gizledikleri gözlerinden yağar, tuzlu sularıyla yıkanan gözlerinden hissederdi varlığını.

Söyleyemediği sözleri biriktirmenin ne faydası olacaktı. Doğru bulmadığı kelimeleri kullanınca çok üzülürdü. “ Güzel kelimeler biriktirmeli aksi halde sahip olduğun kelimelere dönüşürsün.” derdi babası.

Yalnızlığını hissedebileceği bir yanı bile yoktu. Yaşadığını bilmek sadece kendinden ibaret kalarak mümkün müydü? Kendi girdabında boğulmak. Düşünceler, düşünceler…
Eski yara…
Keşke zaman dursa, o an hiç yaşanmamış da her şey bir rüya olsaydı. Hani insan bazen rüyadayken rüya gördüğünü fark eder de kendi kendine uyanır ya, öyle bir şey olsa ve uyansam dedi. Bölünmüş uykularla, güneşi olmayan gündüzlere dönüşen geceler. Uyuyabilse belki her şey daha güzel olacak. Uykusuzluk, gözlerini mesken eyleyip kendinde dinlenmeye başladığından beri, gecelerin bütün seslerine aşina olmuştu.
Zamanın uğramadığı gözlere sahipti sanki. Duygularını yansıtamayan aynalar misali…

Akşamın alacası gökyüzünü ve denizin rengini değiştirmeye başlamıştı. Gözleri sahile vuran her dalgayı yokluyor ama kulakları dalgaların sesini duymuyordu. Ağlamanın kendisini hafifleteceğini biliyor birçok kez ağlamak için kendisini zorlasa da bu konuda
başarılı olamıyordu. Gözlerinde düğümlenen bir sancı vardı ve bu sıkıntı onun ruhunu çarmıha gerilmiş gibi acılar ülkesinde gezdirip duruyordu.

Ağlama duygusunu bastırmak istiyor bundan dolayı titreyen dudaklarını ısırıyor, gözlerini kapatarak içini çekiyor. Olabildiğince kendini tutmaya çalışıyor ama içindeki göle büyük bir dağ yıkılmıştı bir kere. Yıkıntının çıkardığı ses kalbini zorluyor, şakaklarını zonklatıyor. İçine yıkılan dağın taşırdığı duygular ruhunu ıslatmaya yetmişti. Ruhunun en tenha noktalarına kadar tesir eden, burnunun direğini sızlatan tarifsiz bir acı yaşıyor, ne yapacağını  tam olarak bilemiyordu. Elleriyle dağdan geriye kalanları düzeltebilse biraz nefes alacak. İçinde fırtınalar esiyor, ruhu sağa sola yalpalıyor ama o dengede durmak için kendini zorluyordu. Yıkılmamak elde değildi…

Gözlerini bir noktaya kilitliyor ama orada ne olduğunu fark etmiyordu. Baktığı yerlere içinde büyüyen ateşi boşaltmaya çalışıyordu. Yağmur öncesi fırtınaların savurduğu duygular her yeri yıkıp talan ediyordu. Bir ağlasa sonra dinse
yağmur, her şey süt liman olacak ama olmuyor… İçindeki çöküntü, gözyaşından daha yakıcı bir iksire dönüşüyor ve ruhunu ince dertlere salıyordu.

Gök, bütün evren yıkılıyormuş gibi gürledi. Kapkara korkunç bir şey zihnini işgal etti. Hemenardından bir sağanak boşaldı.  Çakan şimşeği gözünden çıkan bir ışıltı takip etmişti. Islak yüzünü ve hüzünlü gözlerini gizlemek için ellerini yüzüne kapattı. Ağlıyordu, evet ağlıyordu. Gözyaşına direnen bir göz kapağı yoktur galiba…

Sakin ol diye bir ses duyar gibi oldu fakat ağlamaya devam ediyordu. Etrafında biri var mıydı yoksa bu ses kendi iç sesi miydi bilemedi ama bana dokunma ne olur dedi. Dokunursan yıkılırım, bilirim ki tutacak biri var bu yüzden yıkılırım ne olur bana dokunma!

Sessizce ağlarken vücudunun titremelerine engel olmaya çalışıyor ama gözlerine söz dinletemiyordu. Dudaklarından dökülemeyenler artık gözlerinden dökülmeye başlamıştı.