Aralık / Kehribar

Yıllardan nar ,aylardan Aralık.
Beklenen ve bekletilen,çaresiz, kimsesiz.
Geride kalanlar şiirdeki kadar ümitsiz .
Uğurladıklarına ne el salladılar, ne de mendil.
Göç için yola koyulan kervan sahipsiz ve sessiz .
Yüzlerini soğuk veya yakan sıcak rüzgar okşadı ,anne,çocuk, baba, dede,nene değil.
Son sözleri elveda olamadı ,son şarkıları sensiz geçen o baharın ne tadı ne tuzu diye mırıldandılar.
Yutkunurken büyük bir lokmayı yutamayan boğaza inat, ağrının acısını göz pınarlarından
akıtamadılar.
Yazamadılar,seslenemediler, ölümleri de kimsesizdi,yaşamları da.
Birileri bir şeyler söylüyor ,yazıyor fakat meselenin ne tam içindeler, ne de tam dışında.
80 nindeki insanın zar zor yürüyüşü mü göze,yüreğe dokunan ? Doğmaya çalışan bebeğin ızdırabını
korkusundan hissedemeyen annenin buz kesmiş yüreği mi yoksa?
Yaşayanlar yaşamayanlara anlatadursun.Yaşamayanlar yaşayanların anlatacakları kadar olamaz.
Dil de lal ,gönül de.
Söz de kayboluyor,yazı da.
Öz de kayboluyor ,köz de.
Belki bu mevsim böyle geçecek , bir fidan bulan sevinecek gidenler arasından, sadece.
Kaç hakikat ,kaç yolcu, kaç çoban daha gidecek memleketinden ,benliğinden,özünden .