Karaköy’de Gün Batar/ Yaşar Beçene

Nahit Emre’nin Anısına..

Bir kuş uçar göklere

Galata Kulesi’nden

Ah’lar düşer kalplere

Son veda busesinden

Dokunur mızrap gibi

Öyle en incesinden

Dökülür pastel renkler

Kaybolan gölgesinden

Karaköy’de gün batar

Kalbim aritmik atar

Gece olur sahilde

Hüzün olur her yerde

İnsan biraz koyverse

Yeniliyor her derde

Birazdan yakamozlar

Salınacak belki de

Karaköy’de gün batar

Çoğalırken acılar

Kavururken sancılar

Dağılır gider mi dersin

Ufuktaki bu efkâr

Kaç vapur kalktı belki

Ve kaç daha kalkacak!.

Ayrılıktan hasretten

Hüzünden ve kederden

Karaköy’de gün batar

Erguvan hasretinde

Yanıp tutuşuyorken

Alevden güller açar

Ufku öyle süzerken

Ruhumda bin ızdırap

Karaköy’de gün batar

Son vapur kalkıyorken

İçimde fırtına kopar

Bir mektup kalır geriye

Bir duruş bir haykırış

Bir de s/onsuz acılar

Yüreğim kıymık kıymık!.

Belki sessiz mi sessiz

Acıların içinden

Karaköy’de gün batar

Gelir mi beklenenler

O sonsuz özlenenler

Şafak atana kadar 

Hasret bitene kadar

Karaköy’de gün batar