Yeni Zeybek / Mehmet Erdoğan

Eneden uzak bir zeybek tablosu,
Özlediğim benim, her şeyi nurdan.
“Haydi bre efem!” derken bengisu,
Akmalı kalb adlı billur fagfurdan.

Cepkeni kanatlı ezel ve ebed,
Elleri kalkınca yıkılır her set,
Sanki temessülde arza merhamet,
Parmak şakırtısı mülhem yağmurdan.

Yere diz vuruşu, bin secde gibi,
Dönüşü meydanda başyüce gibi,
Akıyor bir ahenk tam dicle gibi,
Bakışı duruşu, namus ve ardan..

Kaşını çatınca bir gece olur,
Gizemli bir ufuk hem nice olur,
Gülünce ediyor nevbahar zuhur,
Dişleri incidir, beyazdır kardan.

Baş kaldırmış o ki, Haktan gayriye,
Ebed meydanında döner “Hu” diye,
Belinde kuşağı gelmiş hediye,
Gökkuşağı misal ölümsüz Yardan.

Haydi bre zeybek son bir daha dön,
Duysun hamd sesini her cihet, her yön,
Gerekse ufukta güneş gibi sön,
Tutuşsun kandiller son ışıklardan..

Mehmet Erdoğan