Çocukluk / Zeynep Bilgin

Sessiz kalan ateş böcekleri,
Gözyaşlarını tutamayan bulutlar…
Hep böyle miydi hüzünlü sonlar?
Onlar bile dayanamadığım romanda.
Bir yaz gecesi uzanıp izlediğim yıldızlar,
Babamın küçükken anlattığı masallara
Annemin söylediği ninnilere benzemiyor.
Daha soğuk, daha karanlık şimdi romanlar.
Ucuza satılan hayatlar,
Şimdi daha bir kıymetsiz.
Hayallerini yazmak yerine
Pişmanlıklarını yazan yazar,
Düşlerine, görüşürüz, diyenlere selamlıyor.
Roman, annemin ninnileri gibi değil
Uykumdaki periler artık gelmiyor.
Her sene, bir yaş daha fazla,
Çocukkenki, kelimesi bile git gide unutuluyor
Zaman çok hızlı akıp giderken
O zamanları özleyeceğinizi kim söyleyebilir kendine
Romanın sonu artık pek güldürmüyor
Hayatlarımız yeni bir öyküye konuk giderken,
Büyümek hiç cazip gelmiyor!