“Bildiğimiz yollardan geçmek bizi bildiğimiz yerlere çıkarır elbet… Ya bilmediğimiz yerler? Bilmediğimiz yollar? Bildiğimiz yollardan çıkıp dağınık, birbiriyle bağlantısı olmayan yollardan geçmek gerek bazen. Keşif bekleyen ,nice ayak izi bile olmayan yollardan…
Tıpkı birbirine nasıl bağlayacağımızı bilmediğimiz cümleler arasında dolaşmak gibi kaybolmak lazım bazen de…
Korkar mısınız kaybolmaktan?”der bir yazar.
Ben korkmam. Neticede kaderin götürdüğü yerden başka gidecek yerimiz mi var!
“Allah’a koşun” ve “Rabbinize dönün”
Nefsim geniş , ruhum dar. Kendimi manâların içinde kaybolmuş, sahilsiz bir okyanus gibi hissediyorum. Tavaftayım, kendi gönlümün tavafında… Ne yana dönsem kendime (nefsime) çarpıyorum. Kendini tanımak, kendini parçalamayı göze almak demektir. Önce ben i parçalara ayırırız. Sonra aynı parçalarla yeni yepyeni bir benlik inşa ederiz. Dünyanın içinde dönen değil de dünyayı kendi içinde döndüreninden…
O halde, “Ben”i kaybetmeli, satırlarda eritmeli nefsini. Sonra bulmalı yeniden.
İlahî ! demeli… İlâhi!
“Kendi havl ve kuvvetimden teberrî edip Sana sığınıyor, Senin havl ve kuvvetine iltica ediyorum. Beni kendi havl ve kuvvetime terk etme; benim aczime, zaafıma, fakrıma ve ihtiyacatıma merhamet et. Göğsüm daraldı, ömrüm gitti, sabrım bitti ve fikrim uçup gitti. Sen ise benim gizli ve açık her şeyimi çok iyi bilirsin. Bana fayda ve zarar verecek şeylerin maliki Sensin. Üzüntümü sürura, güçlüklerimi kolaylığa çevirmeye de ancak Sen Kâdirsin. Bütün sıkıntılarımı gider, benim ve kardeşlerimin bütün güçlüklerini kolaylaştır.”
Bulunmak istiyor Yaradan. İnsanı yaratıyor. Kaybolsun, kendini arasın. Kaybolsun, kendini ararken -Rabbi-sini bulsun istiyor.
Ey Sevgili (CC)! Biz Sen’inle pergel gibiyiz ne yana dönsek yine baş başa verecek değil miyiz?
Ey kalbimin üstünden bir zindan geçerken içimde bulduğum aydınlığım
Mevsimini şaşırmış bir güneş kayıplara alışkın edasıyla giriveriyor penceremden içeri. Ruhumun karamsarlığını aydınlatan bir nur hâlesi sarıveriyor etrafı. Zamanın içinden mis kokulu rayihaların rüzgarıyla geçip gidiyorum. İnsanın bedeninden bağımsız olabilmesi ne güzel. Bedeninden bağımsız sevdiğiyle hemhâl olabilmesi… Sevdiğinde kaybolup sonra yine sevdiğinde kendini bulabilmesi…
Çok buudlu tefekkür gerektiren şu alemde bakmanın ötesine açılan her göz gerçeği görür elbet. Lem’aların yirmidokuzuncusunu açıyorum. Ayet-ül Kübra ile selamlaşıyorum. Bulmam ve kaybetmem gerekeni gösteriyor.
“Başını kaldır, kendini tanıttırmak isteyen fa’al ve kudretli bir Zâtın hârika işlerine bak. Sen başıboş olmadığın gibi, bu hadiseler de başıboş olamazlar. Herbirisi çok hikmetli vazifeler peşinde koşturuluyorlar. Bir Müdebbir-i Hakîm tarafından istihdam olunuyorlar”
Dilime Niyazi Mısri’nin dizeleri dolanıyor:
Yâ Rab! Bize ihsân et, vuslat yolunu göster
Sûrette koma can et, uzlet yolunu göster
Eyledi hevâ gâyet oldu işimiz âdet
Dergâhın ulu gâyet, kudret yolunu göster
Nefsimi hevâdan kes, kalbimi riyâdan kes
Meylimi sivâdan kes, halvet yolunu göster
Candan Sana tâlip kıl, her tâatte râğib kıl
Bir Pîr’e musâhip kıl hizmet yolunu göster
Tâlim edip esmâyı, bildir bize eşyânı
Duymaya “ev ednâ” yı hikmet yolunu göster
Hâr içre biter gülzâr, zâr içre doğar envâr
Her şeyde tecellin var, ru’yet yolunu göster
Şu kim ola vuslatta, halvet bula halvette
Bu Mısrî’ye kesrette vahdet yolunu göster
Aradığımı buluyorum. Ya da aradığım beni buluyor. Kaybedilmişliklerin yalnızlığında…Güneşin kendisini yakarken etrafını yaşatması, rüzgârın avare avare dolaşırken yaşam kaynağı olması gibi, havanın nefes, toprağın vücuda dönüşmeyi bilmesi gibi…
“Kaybolmalı bazen insan. Kendi tenhalığına çekilmeli. O ıssız karmaşanın içinde yeniden çoğalmalı” nadasa bırakılmış toprak gibi gelecek adına bereketlenmeli… İçimizde çatlamaya hazır kapalı tohumlar biriktirmeli. Kimbilir belki birgün…
Belki birgün mevsimini şaşırmış bir güneş giriverir penceremizden içeri.
F. Verâ Deniz
Cizlavet Kültür ve Sanat Platformu 
Bir Cevap Yazın