Şefkat / İbrahim Sayar

Şair Cemal Safi’nin (Allah rahmet eylesin) Tek Hece Ask şiirinden mülhemen cevap niteliğinde karalanmıştır.
“Şefkat, bir iksir-i nuranîdir, aşktan çok keskindir. Çabuk Cenâb-ı Hakk’a vüsûle vesile olur.” Bediuzzaman

(Kendi dilinden) ŞEFKAT

Rahlemde ham sevdalılar zer olur
Aşk talebem, yetiştiren pir benim
olmasam seven gönüller kör olur
Aşıkların gözüne iksir benim

Kinden, nefretten nice dağlar aştım
Hakk katında en yüceye ulaştım
Nefs’le güreştim, öfkeyle savaştım
Gazab’ından öne geçen er benim

Arifler tepesinde ak ser idim
Yanmadan güneşlerle gezer idim
Sevdalı bir meltem icin eridim
Kardelene kıyamayan kar benim

Benim haset rüzgarını dindiren
Merhameti bulutlara bindiren
Damla damla meleklerle indiren
Bağrında çiçekler veren kır benim

Vahşi letaifi ben ıslah ettim
Hiç’e, hiçi en büyük silah ettim
Feryadını, arşı delen ah ettim
Perdesiz ulaşan duam var benim

Nefretleri acımaya çevirdim
Enaniyet sultasını devirdim
Girilmez denilen kalplere girdim
Aklının almadığı hüner benim

Rahmana çeşit çeşit suret verdim
Enbiyanın duasını bezerdim
Visale kimsesiz çöllerde erdim
Mustafa’nin sığındığı ğar benim

Beni bilen sevmelere doyamaz
Zalime acır, mazluma kıyamaz
Kimseleri ateşlere koyamaz
Cehennemin önündeki sur benim

Bakmam hic cirkinine güzeline
Ağlarım aczin bükülmüş beline
Adim adim giderken eceline
Azaba utandiran kambur benim

Simam aslında taniyip bildiğin
Bazen beraber ağlayıp güldüğün
Hani gözünde yaşlarla sildiğin
O öksüzün yüzündeki kir benim

İçindeyim, dolaşırım kanında
Ben varım hep, kimsesiz zamanında
Günahın yanında, gaflet anında
Sızım sızım vicdanında bar benim

Benim ile yumuşadı gönüller
Köle oldu ana denen güzeller
Hatrım için nasır bağladı eller
Babaların alnındaki ter benim

Kah hayvan, kah nebat,kah da beşerim
Mekanım yok dere-tepe aşarım
Daha çok ana kalbinde yaşarım
Canda evlat diye yanan kor benim

Sevdirmek için şak şak eden ayı
Bağışla diye ağlatan İsa’yı
Son bir şans için Harunl’a Musa’yı
Küfrün kapısına götüren sır benim

Kapıyı açan bir kuldur nedamet
Affederken muhtaç değildir Samet
O’ndan fazla edemezsin merhamet
Ederim desen, en büyük şer benim

Yarı yolda konmaz yar, ne de ağyar
Affını bekler günahlardan dağlar
Karşılık bekleyen sevdalar, ağlar
Yolumun yolcusu olmak zor benim

Bazen mazluma açılan bir kanat
Bazen zalime indirilen tokat
Rahman’ın gölgesiyim adım şefkat
O Yetim’e bağışlanan nur benim
Günahkar ümmeti için ŞEFAAT
O Yetim’e bağışlanan nur benim


İbrahim SAYAR