“Gel Gir Halkaya!”/Merdümgiriz Muallim

Geçtinse dostun, hanümanın bî-vefasından,

Sözlerin yakıcı hârı, imtihanın en hasından,

Meyvesi “hüzün” olan bu dünyanın mayasından,

Hikmetini alanlar bilir, “Gel gir halkaya!”.

.

Dar-ı imtihan yurdunda ömrün emanetti,

Düşüncelerin kafeste kilitli, menzilin esaretti,

Biçilen akîbet, kulluğuna kifâyetti,

Akîbetine sabredenler bilir, “Gel gir halkaya!”.

.

Dolduramadın heybeni, şu sırrın dimâğından,

Geçemedin derdi dünya olan ağyârın figânından,

Kalbi katrana çeviren kirli emellerin bağından,

Ruhunu temizleyenler bilir, “Gel gir halkaya!”.

.

Gayesi ukba olanın dünyada yoktur himmeti,

Gözünü boyasa da nefsin onulmaz heybeti,

Söz ilinde pervanedir Rabbi’nin emaneti,

Emanetini Rahman’a sunanlar bilir, “Gel gir halkaya!”.

.

Ne yazsam kâfi olmadı sessiz iniltime,

Derd ile yoğrulmuş ruhum, tebessüm benim neyime,

Ağlayanların gözyaşında huzur haram nefsime,

Derd ile dertlenenler bilir, “Gel gir halkaya!”.

.

Bir garip derde düştüm umman içinde susuz,

Ömrünü Hakk’a satanların mükâfatı sonsuz,

İklim hep güz, umut fideleri öksüz,

Derya içre dalanlar bilir, “Gel gir halkaya!”.

.

Ahh! Acısını sînemde duyarım âh u zar ile ağlayanın,

Anasından, babasından, yârinden ayrı hummalarla yananın,

Bir dem bakî nazar, gayesi Hakk rızası olanın,

Göğsünde yanan od’u söndürenler bilir, “Gel gir halkaya!”.