Zamanın Ötesinde / Erkan Bilgin

Demir parmaklıklar ve soğuk duvar
Zamandan münezzeh kuyudan diyar
Camların ardında hasretin kadar
Üzerimde suçtan bir elbise kızım
Zemheride kaldım, kışa döndü yazım
Küfür fırçasından çıktı bu resim
Katil sıfatıyla anılır ismim
Her gün başka bir numarada cismim
Nefret denizinde bunaldım kızım
Karanlık gecede, sensin ışığım
Bir mazgal deliğinden bağlıdır hayat
Kapanınca, çaresiz, kalırsın heyhat
Anladım ki sabırmış aslında sanat
Kemirir bir yeis ümidimi kızım
Tutunurum gözlerine, yüreğimde sızım
Kanatır bakışlarımı jiletli teller
Parçalanır parmaklıkta, bulutlar gökler
Cevapsız sorular, gaipten sesler
Bulutlarımı tanırsın, koş peşinden kızım
Kilitli tepemde gök ve yapayalnız
Uyku bir kaçış, lakin beynim fal taşı
Yatağım dişleriyle çiğner durur bu başı
Saçlarım gösterir ruhumdaki yaşı
Hapiste zaman ölmüyor be kızım
Öldürüyor adamı, zamandaki tılsım
Takvimlerin kıymeti yok, burada günler iki
Biri görüş günüdür ve diğerleri
Zaman ölüm gibidir dönmez ki geri
Dönüşü yok kaybettiğimiz anların be kızım
Sana dokunamadığım camlarda kalır hep bir yanım
Fikir ki üstü başı parçalanmış bir adam
Akıl ki tavanı çökmüş harabe bir dam
Yüreğime saplanır hukuk denilen kırık cam
Kula minnet eyleyemem sabır be kızım
Zamanın sahibinedir ancak meramım
Burada her nefes bir başka imtihan
İmtihanın kurnasından içer durur insan
Ve tebessüm ettirir billurdan bir zaman
Kader beni bir başka kadere götürüyor kızım
Demir ve betonla yeşeriyor bak toprağım
3
Kelimelerin ötesinde tefekkürden iklim
Mâsivâdan çekiliyor işte gözlerim
Yetiş ıstırabıma ey Sin Kaf Ha Mim
Cennetlik sözlerimsin sen benim kızım
Dualarınla biter gecem ve karanlığım