Yokluğun / Kübra Aydın

Şiirin kuytusuna saklandım
Tut ellerimi vazgeçme benden
Bir yitik sevdanın türküsünde
Sır olup ruhunda gizlendim
Yasaklı düşüncelerin cesaretinden bu gamsızlığım
Gözyaşlarıma sakladım hayalini
Kimse görmedi bendeki seni
Kimse bilmedi sen dahi
Bekledim bir tufanın ardından bulutların arasından gülümsemeni
Gelmedin çalmadın harap olmuş kapımı
Bir sende demledim geçmişin ızdırabını
Bir sende var oldum yokken kimselerde
Ah şimdi zaman çarkların arasında eziyor senli anları
Bir yokluğun kaldı bu mevsimde
Bir de fırtınaya direnen boynu bükük sümbüller
Ne çok renk saklardın gülüşlerinde
Gülüşlerin de şimdi seninle mazide
Mum ışığı kadar titrek ve zayıf hayal yüzün
Gözlerinden okunan nağmesiz hüzün
Birbirine yabancı sen ve matem
Birbirinde solmuş bütün akşamlar
Şimdi diyorum bir tesadüfün olunmazlığında buluşsak
Birbir sakladığımız yaraları sarsak
Ayrı geçen saniyelere inat sen yine bende varolsan
Ben yine sende kaybolsam