Affet beni ey insan (Özgür şiir) / İbrahim Sayar

“Mevlâ bizi insan eyleye!”

 Alvarlı Efe Hazretleri

“Bir insan acı duyarsa canlıdır. Başkasının acısını duyarsa insandır.”

Tolstoy

1

Ruhumun tek kişilik hücresinde

Aklımda  keşkelerden zincirler

Pişmanlığımı dinliyorum

Fayda etmez çilingirler

Beni ben tutmuşum

Yokluğunu inliyorum

Seni nasıl da unutmuşum…

Ben bende tutsak kalmışım

hislerim firari, hayalim kaçak

Gayri eşkıya diye nam salmışım

Bu kapıyı ancak 

Senin affın açacak

Affet beni…

Gerçi hiç unutmadım seni

Sen zindandayken

Yusuf koydum adını

Dilimden ,duamdan

düşürmedim yadını

Lakin

Yusuf kokunu alamadım

Kör olmadı gözlerim ağlamaktan

Yakub’un olamadım

Affet beni…

Senin yavrun

Üşüyorum anne diye ağlarken yollarda

Yürüdün gurbete bile bile

Sen onu uyuturken cansız kollarda

Benim Gamsızlığım

Aylan bebeyle vurdu sahile

Gerçi O gün her şeye darıldım

Ne bir keyif kahvesi içtim

Ne de oğluma

Eskisi gibi sarıldım

Affet beni…

Sen yokluğu pişirdin hanende

Nefesinle ısıttın kışları

Uzanacak el araken çevrende

Sabır sabır erittin

Kalbine saplanan buz bakışları

Gerçi boğazımdan zorla geçti lokmam

Yine de üç öğün serildi sofram

Affet beni…

Sen can verdin

mahpus sandalyede

İlaçsız hastahanede

Egede, Meriçte

Yarsız,

Diyarsız…

ebedlerde nazarın…

Ya gurbette garib

Ya da meçhul mezarın.

Affet beni…

Gerçi

Yokluğun sinemde hançer gibi

Zehir zemberek günlerim

Yudum yudum derinden

Kan, irin içer gibi

Çatlamalıydı kalbim

tam orta yerinden

Olmadı işte…

Gerçi

O gün bugündür gülemedim

yine de yaşıyorum işte…

ölemedim

Affet beni…

Meğer ne zormuş

Yasak sevdalar…

ne zormuş

sevişmek tenhalarda …

Peşinde jandarmalar,

Özgürlüğü kaçırmak…

Karanlığın ta dibinden

güvercinler uçurmak…

ne zormuş…

Kanadına değerken kanadım

Ben seni tanıyamadım

Affet beni…

Namlu ucunda ürkek yüreğin atar

Az ötede cansız Taybet ana yatar

Cesedini yedi gün sonra bulmuşum

Sen sırtından, ben insanlığımdan  vurulmuşum

Affet beni…

Bembeyaz gelinlikler hayal ederken sen

hayal kuşunu ölümlere kondurmuşlar

Duyulmasın diye ana feryadın

Evlat Acını

buzlukta dondurmuşlar

Affet beni…

Düşman yazmışlar

beni sana

Seni bana

Bilmem ki niye inanmışım…

İkimize çifte mezar kazmışlar

Ben sığınak sanmışım

Affet beni…

Halbuki ateş düştüğü yeri degil

Ta ciğerimi yakacaktı

Hançerlenen sen isen

Benim kanım akacaktı

Zalim kurşunlara geldi bir yanım

Kahpe tuzaklara yetmedi kanım

Affet beni…

2

Bugün

Ben affına muhacir

Sen Maziyi gömdüğüm kabir

Açılıverdi önümde

Bir bir

Hortladı göremediklerim

Ne garip…

Dün korktuklarım

Bugün bana seni verir.

Affet beni …

tanıyamadım ben seni

Sen benim

Tehcirlere salınan

Bir Altı Eylül’de her şeyi çalınan

Bugün zoraki anılan

yitiğimsin…

Dersimde, Maraş’ta, madımakta

Yakılan

Sağcılık-solculuk oynarken

Kelepçeler takılan

Şırnak’da, Silopi’de, Amed’de

Ardından ağıtlar yakılan

Cansın,yoldaşsın

Hevalsin, gardaşsın.

Affet beni…

Taniyamadim ben seni

Sen benim sırrımı

Ölümüne taşıyan

Bir ömür dimdik

Eğilmeden

Muhsin yaşayan

yiğidimsin

Bir gün Hrant oldun

anlattın

hayatın gündelik olduğunu

düşerken zamansız kaldırımlara…

Bilemeyecektik,

pabucunun delik olduğunu

uyanmasaydın cansız kaldırımlara

Sendin Alevi diye sesi kısılan

Sendin Kürt diye başına basılan

Sendin Deniz diye bir Şafak asılan

Affet beni ,tanıyamadım ben seni…

Sana

Ermeni dediler

Kürt dediler

Alevi dediler

Komünist dediler

Solcu dediler

Dediler, dediler…

Kaybolurken nice civanlar

Zalimler sadecece gülümsediler…

Halbuki sen bir Cansın

Sen var diye var cihan

Ruhunla, cisminle Insansın

Affet beni ey insan…

Meğer ben ne kadar körmüşüm

seni hep kör yanımla görmüşüm…

Affet beni…

Ey bize can veren

Adımızı İnsan veren

Varlığı önümüzde

Secde ettiren

Dünyayı ayağımızın altına seren

Ey güneşi, yağmuru,

rüzgarı, suyu

Yaşı-kuruyu

herkese veren

Fark gözetmeyen

Affet beni…

Ben seni hakkıyla bilemedim

Sen bağışladın dağca günahı

Ben bir zerreyi silemedim

Affet beni…

Bugün

Ben benden kurtuldum

Artık hürüm…

Hazreti insan gibi özgürüm

Her şey özgür bugün…

Salıverdi beni insanlık

Ön yargıların zindanından…

Bu şiir de özgür

Ondandır sığmayışı kalıplara…

Bugün bu şiir de özgür

Ben de bu şiir kadar hür

Zira bugün

Ne yalınız şairim ne Türküm ne de Müslümanım

Her şeyden önce bir İnsanım, bir insanım…

                       İbrahim sayar