Rüya 2 / Emin O. Uygur

İçten içe dua etmeye başladı. Ama ne dediğini tam olarak kendisi de bilmiyordu. Tek bildiği çok çaresiz olduğu ve bunu Allah’ın da bildiği idi. Bir süre sonra sakinleştiğini hissetti ama ağlaması devam etti. Bir süre böyle geçti. Gözleri kapalıydı ve zaten her yer karanlık idi. Başını hafif yukarı kaldırdığında göz kapaklarında hafif bir aydınlık hissetti. Önce ellerini ile gözlerini kapattı. Açılsın istemiyordu. Biraz önce gördüğü korkunç manzaralar ile bir daha karşılaşmaktan korkuyordu. Ama yine merakını yenemedi ve göz kapaklarını hafif aralayıp parmaklarının arasından etrafına baktı.

Parlaklık üstten geliyordu. Karanlığın içinde çok güçlü bir lamba gibi yanan cisme baktı bir süre. Ürperdi ve biraz da ümitlendi. Kendini topladı, ışığa bakmaya devam etti. Başını yere indirmiyor, ışıktan başka bir şey görmek istemiyordu. Bu ara ışık arttıkça arttı, yayıldı, her yeri kapladı. Karanlık yok oldu. Ellerini gözyaşıyla ıslanmış yüzüne sürdü. Ayağa kalktı. Etrafına baktı. Biraz önce gördüğü korkunç manzaraların hiçbiri yoktu artık. Ne önde uçurumlar ne yanda mezarlar veya korkunç mahluklar…

Her şey çok değişmişti. Gökyüzüne baktı tekrar. Havada uçan kitapları gördü. Gözünü yere çevirdi sonra tekrar havaya baktı, yine aynı şeyi gördü. Farkı renklerde farklı boylarda kitaplar uçuşuyordu.  Etrafına göz gezdirdi. Ağaçların koca dallarında açan yapraklar ve çiçekler de birer yazı birer kitap gibi duruyordu. Yerde farklı renklerde çiçekler olduğunu fark etti. Artık normal gördüğünü düşündü o an. Eğildi bir çiçek aldı ama çiçek de içinde farklı yazıların olduğu bir sayfaya dönüşüverdi.

Bu durum hoşuna gitmişti. Koşmaya başladı. Dakikalarca koştu. Bir yerde durdu, ileri baktı; vadinin tam ortasında akan nehrin kıyısında insanlar vardı. Önce endişe etti ama manzaranın güzelliği endişelerini gidermeye yetti. Yavaş yavaş ilerledi. Nehrin serinliği ve güzelliği göz alıcıydı. Ağaçların renkleri, güneşin parlaklığı içine hiç olmadığı kadar bir ferahlık verdi.

eminou

devam edecek…