Sınırlar / Fadi Kılıçzade

Sınırlar…
Öldürür insanı,
Ki öldürüyor da zaten
Şimdi, şu anda bile belki!
Son nefesini veren bir beden soğuyor
Çaresizliğin anıtı gibi duruyor toprakta

Sınırlar…
Öldürür insanı,
Kendi eliyle kurup insan darağacını
Kendi eliyle çekiyor insanlığın boynuna urganı
Görünmez duvarlara çarpıp feryadı
Yine kendi sem’ine doluyor

Bir bir eksiliyor vicdan kalesinin taşları
Merhamet, ihtişamı kayıp harabe yapı
Şefkat taksiminden düşmemiş bir hisse
Zulüm karasına boyanmış mütehaccir kalbe

Güneşsiz mevsimin ayazıdır hapsolduğumuz
İçimizde uzayıp giden yollarda
Umut yolcuğuna çıkar ruhumuz, esaret altında
Yorgunluk… Soğuk… Açlık…
Ve bunların ötesinde hiçbir yere ait olamama
Sırtındaki yüklerle,
Bir tohum gibi düşer insan toprağa!

Sınırlar…
Öldürür insanlığı!
Ki öldürüyor da zaten
Dikenli tellere asılı um
utları gördün mü?