Gurbetten / Servet Erdil

Gurbet kadimden ötelere namzet bir sezişin, bir duyuşun adıdır.
Haykıracakları boğazında düğümlenip göğüste kaynayan hüzün çağlayanı gibidir.
Gurbet, gaybubete başkaldırdığımız bir zamanda güneşin başka diyarlarda üzerimizden gurup
etmesidir;
Çoğu kere bildiğimizi zannettiğimiz zandan öte ancak yaşayarak tecrübe edebildiğimiz efsunlu bir
nağmedir.
Kalp ehlinin ilk ve son kalesidir gurbet.
Semerkant’ta Buhara’ya; Horasan’da Bağdat’a hasret yaşamanın adıdır.
Gurbet hep gurbettedir;
hiçbir zaman kendine bir yurt, bir millet, bir bayrak edinmemiştir; kendine yurt, kendine bir vatan
olmuştur.
Gurbet, sılaya gurbeti yaşatmaktır;
Ney’den akan bir nefes; kuyudan yükselen bir feryat, imdada çağıran bir ses olur.
Kimi zaman bir ürperti, kimi zaman sıtmaya tutulmuş üryan bir bedenin titremesidir.
Boğazdan inemeyen bir lokma; diyar diyar dolaşan yamalı bir bohçadır.
Güneşi peşine takıp, gölgesinin peşinden koşan kemiğe asılı bir partal misali ruhun ten kafesinde çığlık
çığlığa bir haykırışıdır.
Gurbet; yabancıdır, kendine ve kendinden olmayan her şeye.
Yığınlar arasında yalnızlık yudumlamaktır.
Garpta yaşayıp şarkı bilmemek; şarkta üşüyüp garpta ısınamamaktır.
Güneşte titreyip zemheride yanıp kavrulmaktır.
Mazlumun dişlerinin zangırtısı; kundaktaki bebeğin yakarışlarıdır.
Gurbet; fırtınalar içinde susuzluğa boğulmaktır.
Gurbetin tek sığınağı yalnızlık limanıdır;
Hem de yapayalnız katışıksız bir yalnızlık.
Hayyam’ca bir ifadeyle:
“Karanlık aydınlıktan; yalan doğrudan kaçar.
Güneş yalnız da olsa etrafına ışık saçar.
Üzülme doğruların kaderidir yalnızlık
Kargalar sürü ile kartallar yalnız uçar.”
Gurbette yarası kabuk bağlamayan her garibin haline ait bir anımsamadır.
Halimiz böyle bilinsin..