An Gelir / Hüseyin Say

An gelir kopar fırtına, sessizliğini bozar zaman
An gelir dur/ul/ur kalpler çakınca şimşekler
Asude bir iklime döner cihan duyulur o ses
Ve an gelir mızraplar dokunur inleyen tele!

An gelir saban çizisine düşen dertli tohum
Büyür iştiyakları toprakla, ateşlenir hâr olur
An gelir kuşlar yem yapar asırlık emekleri
Hüzün çöker dört mevsim sonbahar olur…

An gelir çiçek çiçek büyüttüğün o bahçe
Meyve meyve yalnızlık, sımsıcak yaz olur
An gelir çevirir çarkı sondan başa zaman
Kanamalı fırtınalar kopar mevsim ayaz olur.

An gelir, düşer mahzun gönüllere cemreler
Meltemler çepeçevre kuşatır yedi iklim-i cihanı
Dertli tohum çatlar kederli ruhunda çiçekler
Açar insanlığın yer ve gök şahitlik eder,
On sekiz bin âlem seyreyler bu güzel anı
Gider gönüllerden elbet bu gam bu keder
Mütebessim çehrelere bürünür dağ taş ve dere
An gelir aziz yurdum ol vefadâr yâr olur
Ve canlar yakan iklim bütün bir bahar olur.