Silme Gözyaşlarını / Mehmet Ulaş

Silme gözyaşlarını;

Yeşerir belki bahar yeniden bahçemizde,

Dikenler sarmaşığa döner kelepçemizde,

Bir sabah ufuklara çevir bakışlarını.

Silme gözyaşlarını;

Hüznün tarihler boyu en yanılmaz tanıktır,

Çilelerle yoğrulan âhın kordan yanıktır,

Sûr gibi çınlat gökte o haykırışlarını.

Silme gözyaşlarını;

Hanidir yağmurlarla buluşmadı bu toprak.

Dalına yapışarak bir su bekleyen yaprak,

Çiçeklenir de sona erdirir kışlarını.

Silme gözyaşlarını;

Süzülüp yudum yudum çağlasın içe doğru,

Kucağında garipler yatan Meriç’e doğru…

Sınırlar boyu uçur yusufçuk kuşlarını.

Silme gözyaşlarını;

Zindan zindan göverir yarınların çocuğu.

Karanlıkta başlayan bu hayat yolculuğu,

Fecre doğru emekler avlunun taşlarını.

Silme gözyaşlarını;

Parmaklıklar gerili sevdânın ortasında.

Ellerin bir demirden kapının arkasında;

Ölçüyor pencereden, göğün karışlarını.

Silme gözyaşlarını;

Sürgünlüğün bir acı tat bırakır dilinde.

Kimsesiz diyarlara can üfleyen elinde,

Filizler çekirdekten çıkarır başlarını.

Silme gözyaşlarını;

Ne kirpiklerin solsun ne yanağın kurusun.

Sen gözyaşın kadar saf, kalbin kadar durusun;

İsyan türküsü yakma, çatıp da kaşlarını.

Silme gözyaşlarını;

Damla damla ağarır belki bu solgun akşam.

Tahammül mevsiminde gül deriyorken yaşam,

Takvimler yele versin artık telaşlarını.

Silme gözyaşlarını;

Onlar yazdı tarihin düşlediği öyküyü.

Bitireceksin bir gün, başladığın türküyü;

Dört yandan duyacaksın mutluluk marşlarını.