Hicret Kuşları / İbrahim Sayar

Gözleri ufuklarda, ötelerin hicranını yaşar Hicret kuşları

Gönüllü gurbet yolcusudur, yüce dağlar aşar Hicret kuşları

Canı, cananı, sılayı ardına bakmadan terkederler de

Uzaklarda bir yetim başı okşar Hicret kuşları

Burunlarında daussila tüter de firakın doruğunda

Boynu büküklere bağlanır naçar Hicret kuşları

Asya der, Avrupa der, Afrika der uçarlar

Daha nicelerin imdadına koşar Hicret kuşları

Kendileri bir gül kokusuna muhtaçtır da

Varligin gönlünde gül olur açar Hicret kuşları

Önlerine servetler yığsalar, uçmadan dûr olmazlar

Agyar sevdasindan delice kaçar Hicret kuşları

Bir parça tohum kalsa geriye su dunya malindan

Corak gönüllere ulaşır, saçar Hicret kuşları

Susuzluksa gönüllerinin kuruluğuna tek sebep

Gözyaşıyla sular, ırmak olur coşar Hicret kuşları,

Yollar aman vermese de, dağlar geçit vermese de,

Damla iken derya olur, inayetle taşar Hicret kuşları

Yorulmak nedir bilmezler, ölünceye dek meçhulde

Herbiri ayrı bir gurbete uçar Hicret kuşları

Geçtiği yolları, badireleri hatirlamaz, unutmus

Ötelere giden yollara pişdar Hicret kuşları

Bütün sevdiklerini bir bir kaybederler de

Başkalarının vuslatıyla hüşyar Hicret kuşları

Yüce dağlar gibi başları karlı, dumanlı

Sinesine çığlar düşen kışlar, Hicret kuşları.

Iliyinca biraz Toprak ,erir giderler sessizce

Görmese de baharı, muştular Hicret kuşları

Yuvaları tahta kulübesi andelib-i eninin

Nağmelerle sermest, şehadet arar Hicret kuşları

Terhistir bu dunyadan olum o gariplere

Zaten yalniz yasatmak icin yasar Hicret kuslari

Garip bir mezara, gun gelir son kez gocerler 

Cennette de altın kanatlı kuşlar Hicret kuşları

Rıza menziline varınca, muhacirler sofrasında

Ashab-I Resulle kendinden gecer Hicret kuşları

Havz-ı kevser sahibi meyler sunar sonsuzlara,

Sevgilinin elinden içtikçe içer Hicret Kuşları.