16’lık bir Can / Enver Akpınar

Canımızı yaktın be çocuk. Gittin de arkanda söz mü bıraktın. Sözü bitirdin. Göçtün de ardında can mı bıraktın?
Oysa anasının kuzusuydun. Babasının biriciğiydin. Altın bir nesle namzettin. Ne ümitlerin vardı kuzum bilemediğimiz. Yolun kaderine sığınmak istesek de sığamadık. Tıpkı içimizin içimize sığamadığı gibi.
Ne olur affet bizi be çocuk. Sahip çıkamadık. Psikolojisi bozulan kendini boşluğa bırakan çocuk yazsa da haberlerde, havanın bedenine çarparken çıkardığı o acayip ses kalplerimizde yeri doldurulamaz bir boşluk bırakmıştı.
Oysa neler yaşamıştın. Şerefli, her şeyi dosdoğru yapan bir baban vardı. Bir çok kez evdeki sineği, örümceği öldürmeden dışarıya bırakan bir baba. Çoğu geceleri göremediğin başkalarını sana tercih eden biri, insanların hepsini cennete göndermek için gecesini gündüzüne katmış belki de en çok da kendisine şu zulümleri yaşatanların çocuklarıyla ilgilenen biri, 4 yıldır içerde ama iyi ile kötü arasında iyiyi tercih ettiği için içerde olan biri, Aktif sabır timsali. Şimdi bir suçlu gibi içerideydi.Terörist diyorlardı konduramıyordun. Okulda babanın nerede olduğunu söyleyemiyordun. Çektiğiniz maddi sıkıntılar da cabasıydı. Belki de birçok kez babam olsaydı böyle olmayacaktı, diyecekken sözün boğazına düğümlenmişti. İşin içinden çıkamazken günler de geçmek bilmiyordu. Sonra fasit bir daireye girdin. Ümit kapıları bir bir kapandı sandın. Tazecikti bedenin oysaki. Buradan göçerken belki de yaradanın mühlet kazanına düşen son damlaydın çocuk.
Şimdi ziyaretine iki melek gelecek çocuk. Birinin adı Münker, ötekinin ki Nekir, Onlara babanın 4 yıldır yanında olamadığını söyle anlayacaklar, Sana bir pencere açacaklar çocuk izleyip rahatlayacaksın. Sırata geldiğinde babanın kabrinin yanına gelirken elleri kelepçeli inlemelerini göster çocuk, anlayacaklar. Sana bembeyaz bir burak verecekler. Mizana gelince çocuk, ne kadar hizmet gönüllüsü varsa sana kefil olacağız çocuk, inan ki anlayacaklar.
Ne olur bizi affet çocuk bizi ne olur affet.