İbrahim Öldü / İlhami YAVUZ

Putlarını kırmaktan gelmiyordun
İbrahim
Kimsenin evini barkını dergahını
Yıkmaktan gelmiyordun
Gelip sana çattı
Pörsümüş adamların nefreti
Denizi görünce
Geri çekilmedin
İbrahim ey
Geriye bakmadın
Karanlık kuyu kalsın yerinde
Kendini unutmuş suyunu yudumlamadın
Budandığın yerden geliyordun
Bilmiyorlardı
Bozgun yediğin günleri eliyordun
Değişmeyerek
Vazgeçmeyerek
Bir intikam böyle alınır
Her zaman dirençle serpilerek
Düşmedin fakat hoşnutlukla uzandın sen
Suyun göğsünde sözlerin
Duyduk hepimiz
Yüzün göklere göklere
Saklı kaldı
İbrahim öldü ey
Bütün kötülüklerin yoklanacağı güne hazır
Binlerce düğüm atılmış suskunluklar yüreğinde
İktidarsızların gösterisinden bunalmış
Keskin adımlarla kaçıyordu
Hep birlikte uyuyanların yazgısından
Yenilgileri dokunaklı bir uyanış bildi
Bundan işte taşların değdiği yerde gelincik çiceği
Yorgunluğunu üstlenen çıkacak
Dört duvara sığmayan kederlerini
Kucaklayanlar olacak
Güzel yaşadın
Neyin kalsın ey
Yürekler tekrarlıyor seni