Anne / Mustafa Keskin

Gözlerime mil vurdular

Oyuncaklarımı aldılar elimden

Üzerime ilmek ilmek düğüm attılar

Sevdamı aldılar elimden be anne

Kaktüs diktiler kalbime

Duvarları da çift ördüler

Tenteleri de kaldırmıyorlar 

Kelebekler artık konuşmuyor benimle be anne

Yüreğimin derisini yüzüp çarık yaptılar

Beni karanlığa koydular

Bu sebebin sonu karanlık 

Karanlıktan korkuyorum be anne

Burada bazlama yapmıyorlar

Her yer taş kokuyor

Yağmur sesi düşmüyor damlara

Sabahlar neden olmuyor be anne

İçim geçiyor, başım hep dönüyor

Ay çıkmıyor, gece bitmiyor

Martılardan da hiç ses yok

Martıları vurdular be anne

Bebeklerin emziklerini aldılar

Ağlamaya izin vermiyorlar

Solup giden bahar değil ömrümmüş

Yıldızlar ağlıyor, toprak yanıyor be anne 

Yıllar oldu haber yok

İntiharlar intikam alıyor

Bulutlarsa hasret kokuyor

Çoban ateşleri sönmüş 

Gökyüzüm nerede be anne

Gözlerimde hep gün batımı

Adımızı kapıya yazmıyorlar

Kağıt kalem de vermiyorlar

Biliyor musun bir bayram kartlarını

Birde ölmeyi özledim be anne

Umutlarımı, hayallerimi tükettiler

Bir kar topuydum, ziyan ettiler

Kızgınım, kırgınım, küskünüm

Deniz çok uzakta be anne

Mustafa Keskin