numan’a / Gökhan Bozkuş

göğsünden huruc eden hüznü çocuk,
şimdi ellerimde dal açan ağaçta,
şimdi dalların tam ortasında,
ve  suskun melekelerle çocuk!
görüyorum , görüyorum…
numan ! bu sesin rengi nedir ?
numan ! bu tını hangi telden yavrucuk?
numan !  bu dar koridor …
numan ! bu uzayan kollar göğe …
ve numan ! bu alın neden soğuk?
göğsünde huruc eden hüznü çocuk,
tutamıyorum yazıklar bana.
baban, bir yıldız oluyor kimi zaman ,
annen bir peri , odanın ortasında
seviniyor ,gülüyor , oynuyorsun yalnızlığında
numan ! bu feryadın tanıdık çocuk
yetim bir iklimin nâtuvanı sen
numan ! perçeminden kan damlayan lale
yitik bir mevsimin yelkovanı sen