Gidiyoruz işte!
Yükümüz ne kırk deve ne kırk katır
Bir kırık katre
Yarısını bırakıp bu vefasız şehre
Gidiyoruz işte!
Baykuşlar köpek gibi ulurken
Ürperti ürperti üşüyor bedenimiz
Kalp kırıklıkları içimizi kanatırken
Veda hummasıyla ateşli tenimiz
Bir telde bin örgü dikeni
Dışımızdan içimizi saran tüylerimiz
Endişelere düşüp debelendikçe
Acıdan acı, geceden gece
Bir vefasız hece“siz”
Yaralarımıza tuzlu katran basan cümle
Bu gece… Gidiyoruz işte!
Korkular, karanlıklardan akın ediyor üzerimize
Cama vurdu beklenen ıslık
Söndü evlerde de yanan son ışık
Gidiyoruz işte!
Sırtımızda küçük bir çanta
Ne varsa yükte hafif pahada ağır
Doldurup ömrümüzden birkaç değerli hediye
Elveda demeden eşe, dosta, ahaliye
Vefamıza yapılmayan vefa
Fedamıza yapılan veda
Onu da bırakıp bir yurt bahçesine
Taş çıkartıp duvardaki örümceğe
Sus deyip yerdeki böceğe
Sessizce
Gidiyoruz işte!
İç çekmelerimiz içimizde patlarken
Saçılan hatıralarımızı bile toplamadan
Dağılan hayallerimizin üstüne basa basa
Gözyaşlarımızla silip adlarımızı levhalardan
Kimsecikler duymadan tenhalardan
Aydan kaçıp ışıklardan saklanarak
Yüzlerimizi emanet bırakıp karanlığa
Geçtiğimiz yolları çiziyoruz gözyaşlarımıza
Belki geri döneriz diye, kırgın umutlu
Korkak cesur zihnimizi duygularda boğarak
Ağlayarak, hıçkırarak…
Gidiyoruz işte!
Hiç duymadığımız bir sese güvendik
Tanımadığımız adamların peşi sıra
Bastığımız yerleri bile görmeden
Gözleri bağlı yürüyerek
Kara gölgelerin önünden sürünerek
Gri gölgelerin ardından koşarak
Gece kuşları, cırcır böcekleri, kuru dallar
Gırtlağımıza oturuyor sesten bıçaklar
Kafile ilerlerken bir karanlık meçhule
Ölü sonbaharların ruhsuz ayazı
Buzda yanıyor önce eller sonra yürekler
“Çocuklar, bebekler” hep beraber
Gidiyoruz İşte
Göğsümüze açılan boşluk
Rüzgârla doluyor içimize bir ses
Kafatasımızda gümleyerek
Titrek, ürkek bir çığlık
Bebekler ağlıyor
Biz ağlıyoruz
Bu gece…
Gidiyoruz İşte!
Yusuf Kar
Cizlavet Kültür ve Sanat Platformu 
Bir Cevap Yazın