Ne Zormuş / Osman Ceylan

Yalanla ihânet baştâcı iken,
Doğruluk peşinde koşmak ne zormuş!
Değerler altüst olmuş, düzen bozukken,
Sırât-ı müstakîm kalmak ne zormuş!

Yalakalık yapan korkudan emin,
Bütün denâete müsâit zemin,
Hiç önemi yok azm-ü gayretin.
Emeğin karşılığın almak ne zormuş!

Taşları bağladılar köpekler serbest,
Öğretmenler,hanımlar,işçiler derdest,
Zâlimler mazlumun âhıyla sermest,
Herkesi suspus görmek ne zormuş!

Hak aramak kâfi hapse girmeye,
Herbiri alışık rüşvet vermeye,
Yalan iftirayla defter dürmeye,
Hakk tanımayana hayâ ne zormuş!

Makamlar yandaşsan verilir oldu.
Mahkemede yüze bakılır oldu.
Hak, adalet hepten müzelik oldu.
Kimsesiz, gariban olmak ne zormuş!

Mukaddesât zulme meze yapıldı,
Câmiye siyâset, fitne sokuldu.
Koca koca âlimler sele kapıldı.
İlmiyle âmil bulmak ne zormuş!

Tefrika milleti yedi bitirdi,
Araya bin türlü ayrılık girdi,
Hani ya Rabbimiz, yurdumuz birdi?
Hastalık kapınca şifa ne zormuş!

Korkunun esîri Koca Türk Milleti,
Bağrından çıkarıp atmaz illeti,
Nasıl kabullenmiş büyük zilleti,
Yanıp küllerinden doğmak ne zormuş!

Ruhlardan soyuldu güzel hasletler,
Nesilleri sardı türlü illetler,
İntiharlar,tecâvüzler,cinnetler…
Âtiye ümitle bakmak ne zormuş!

Bu dünya kısadır olsa da zindan,
Hakîkat kanatır sussa da vicdan,
Unutma, gün gelir kurulur divan!
(Acemî gün gelir kurulur dîvan)
Dîvanda hesap bil ki ne zormuş