Enver, sabah kalktığında Özbekçe “Günaydın” der, arkadaşlarıyla Türkçe şakalaşır, pazardan evine bir şeyler alırken Kırgızca konuşur, öğrencilerine İngilizce ders anlatır. Kırgızistan’ın ceviz kokulu şehri Celal-abad’da büyümüş yetişmiş bir öğretmendir. Onun içinde bir çok dil kardeşçe yaşar. Hiç kavga etmezler. Ne zaman nerede konuşulacaklarını bilirler. Özbekçe,Kırgızca, Türkçe, Rusça ve İngilizce onun içinde kardeşçe yaşayan dillerdir. Hatta geçenlerde bir arkadaşının düğününde Kürtçe şarkıyla halay da çekmiştir Enver.
Enver yani kendi dilindeki adıyla Anvar’la tanıştıktan sonra sordum ona. “Dünyada insanlar birbirinin konuştukları dillerle kavgalıyken sende nasıl oluyor içinde bir kavga yok mu?” diye. “Onlar” dedi Enver, “onlar içimdeki huzurun sebepleri. Görevlerini bilirler, nerede ne zaman konuşulacaklarını. Mesela ailemin yanında Özbekçe hemen görevdedir. Diğerleri karışmaz ona. Ben Matematik öğretmeniyim. Çalıştığım okulda dersi İngilizce anlatırım. Ders anlatırken hemen İngilizce işini yapar. Diğerleri onu izler sadece hayranlıkla. Türk arkadaşlarımın yanına gidince Türkçe devrededir bu sefer, kıskanmaz diğerleri onu. Halkın içindeyken pazarda, sokakta Kırgızca en iyi şekilde işini yapar. Diğerleri de alkışlar onu. Rus dostlarımla selamlaşırken de Rusça. İçimdeki dünyada büyük bir huzur oluşturur diller.Çok mutluyuz beraberce.”
Oysa ki öyle mi dünyada? “Kürtçe şarkı söyleyeceğim ve de klip çekeceğim” dedi diye adeta linç edilen ülkesinden ayrılmak zorunda kalan, gurbette vefat eden şarkıcılar,Türkçe şiirler yazıyor diye öldürülen şairler,Arapça öğrenmenin yasaklandığı memleketler gördü bu dünya.
Enver’e imrendim adeta. “Keşke” dedim “senin için olsaydı yaşadığımız dünya…”
Anladım ki kavga eden diller değil, dilleri araç olarak kullanan kötü insanlardı. Diller hep kardeşti…
Cizlavet Kültür ve Sanat Platformu 
Bir Cevap Yazın