İki Anne / Emin O. Uygur

İki Anne Binler Hicran

Gördün mü iki anneyi? Duydun mu kahreden acıyı? Hissettin mi haklı olmanın yüceliğini? Anladın mı kalbe dokunan ateşin dünyaları yakan ateşlerden daha kavurucu olduğunu? Bildin mi gencecik yavruların suçsuz yere zindanlarda kalmasına kayıtsız kalan toplumun sağır, kör ve dilsiz hallerini?

İki anne. Kaldırımda. Koca ülkede. Milyonlar arasında. Gök kubbe altında. İki anne. İki insan. İki can. İki gönül. İki yangın. İki hicran. İki iyi insan. İki güzel can. İki kırık gönül. İki yalnız. Ölüler diyarında iki can. Zulmetler kuşağında iki renk.

Neden ağlıyorlar sordun mu?

Ben anlatayım sana:

Bir gün

Birden değişti dünya

Güneş doğmadı o sabah

Ay çıkmadı o gece

Dağlar mor değildi

Denizlerin mavisi gitti

Gece yaratıkları uyandı

Kırdılar tüm renkleri

Sildiler aynalardan tüm gülüşleri

Ne kadar yol varsa

Yerlerden göklere uzanan

Bozdular sildiler tüm izleri

Zindanlara tıktılar

Çiçek çiçek anneleri

Sadece anneler mi

Bebekleri de yaktı

Kahrolası nefesleri

İnsanlık yalnız ve çaresiz

Kalakaldı öylece yerinde

Sarıldı dört bir yandan

Çalındı varsa gelecekten

Bir ümit parçası elinde

Şeytan şimdi tahtına kurulmuş

Keyfinin en zevkli seferinde

Gece yaratıkları ellerinde ateşler

Gözlerinde ateşten beter nefretler

Dillerinde ateşten yakıcı hakaretler

Milyonlar sessiz milyonlar ölü

Kırdılar binlerce gülü

İki anne ne yapsın şimdi

Ağlamak tek çare ve yürümek

Dediği gibi şairin

Ağlayın su yükselsin

Belki kurtulur gemi

Emin Osman Uygur