Sürgün Şairin İltisaklı Şiiri / Yusuf Kar

Dillerde tehlikeli, şiirlerde yasaklı
Tutsak bir ilhamım ben kalplere iltisaklı.
Sapı silik kalemlerin yazdığı şiirden,
Maskeli yüzlerin kovaladığı şairden,
Bendinden koparılmış arta kalan,
Mahlassız bir dörtlüğüm arda kalan.
Gecesine okunduğum günün kentlerine,
Zulüm yalnızlığı düşer bir bir semtlerine.
Adımı anamaz olur yutkunmadan diller.
Tek, gece kuşları söyler benim bestemi!
Kaldırımlar, evler; peşime düşmüş katiller.
Kulaklarıyla arar sefil bakışlar gövdemi.
Korkularımla irtibatlı o makul şüphe,
Köpekler, durmadan karşımda aydınlığa ürür.
Peşimden ayrılmayan cani, o kara gölge…
Ardımda bir görünür, bir görünmez cinle/r yürür.
Zihnimden tenime yayılan soğuk ürperti,
Dururken gözümün önünde oynaşan heykel…
Bahtımda kalan infaz ruhumda gerçekleşti,
Bahçe kapısını suratıma kapatınca yel.
Kaçarken sanki ensemden tutuverecek o el.
Kaçtığım ben miydim, memleket miydi, neydi?
Ayaklarım çıplak, hükmüne yürüyen tutsak…
Gözlerim, deprem karanlığında kalan ülkeydi.
Kara bulutlar göğü kaplarken ağır aksak,
Uzak yıldızlarda bulduğum daüssılayı,
Gurbetin mahşerinde ıslık ıslık çalarak,
Peşimdeki şeytanlarla çıkmazlara dalarak,
Tek tanık, tek tanıdık, yurt simalı semayı
İmdada çağırdım da yürüdüm karanlığa
Kapanmadan perdeler diyar bakışlı aya
Kavuşmak için muhayyel bir aydınlığa
Bir nefes çeker gibi içlendim yâr bakışlı aya
Ay ki giderken arkamda bırakakaldığım yüzündü
Ay ki gözlerimin art odasındaki pencere, hüzündü
Kah Boğaziçi’nde kah İstanbul ufuklarında
Tırnakları kanla dolu maziden bu güne
Uz gittim uz kaldım bir sürgünden bir sürgüne
Berlin taşralarında, Paris sokaklarında
Toprağından koparılmış gibi bir sürgüne
Memleket gülü gibi ağlaya ağlaya
Kokladım gurbeti içimde duya duya
Kokladım kırgın, memleketimi doya doya