Bir Mültecinin Anı Defteri / Hasan Selçuk

MÜLTECİ MİYİM?
MÜLTECİ MİSİNİZ?
MÜLTECİ MİYİZ?..
——————
Sebebini tam bilemediğin bir şekilde yola koyulursun…🍁
Vatanım dediğin candan uzak durur, yola revan  olursun. Kaçtığın aslında senden biridir…
Çünkü sen de başa gelmedikçe bilememişindir, yatağında yatarken, televizyon başında sevgdığin  dizinin yeni bölümü beklerken  ya da üniversite koridorlarında tatlı hâyâller kurarken… Kaç can alan bu patikadan mültecilik vasfını kazanırken sen de şimdi bu yollardasın hem de son duadasın. Maalesef sarı öküzü çoktan vermişiz, sıra sana gelmiştir…🍁
Her yalan, yafta boynuna geçirilmiş öylece kalakalmışsın.
Herkes aslında yolda ama sen bir bireysin ve bir yerden sonra yalnız başına yoldasın.🍁
Sınırları aşarsın, bota biner dereleri geçersin. Yürümek senin adın olur, yemeyi içmeyi unutursun…
Susuzluk en acımasızıdır… herkez kanalizasyon suyuna gömer o anneden emdikleri süte, eğilir misali dudaklarını …Döner durursun nedir bu insanlığın hâli…
Sonra bakarsın etrafta çorap, kazak, poşet… Anlarsın senden önce de niceleri bu yoldan geçmiş, olmuş mülteci…🍁
Uzanırsın İtalya’nın soğuk topraklarına, dinlenin derler bakarsın yıldızlara… Sağında Afgan solunda Bangladeşli… Eli ile işaret eder içlerinden biri: “Kayan yıldız benim!” der anlamadığın, bilmediğin dilde…🍁
Koşturur bir anne bir de baba… Üzerimizde yük, Meriç az ileride…  Saatlerce öylece yürürsün ve bota atlarsın bir telaşla… Suyun kaldırma gücüne yenilir bazıları, bazıları da o güçten yararlanır da atar kendini karşıya…🍁
Baba seslenir çocuklara, “Artık özgürsünüz, oynayın!” der çamurla. Sen garip kalırsın… Özgürlük bu değildi ki? Ve  Atina sokakları, İtalya sokakları, dağları derken Paris’e varırsın…