İyileş / Ayşegül Demir

Ayrılık, gitmeden de olur.

Vefa, görüşmeden de.

Yangın ateş yakmadan da çıkar.

İçin kar yağmadan da üşür.

Bazen gecen gündüzünden  daha aydınlıktır.

Gündüzün geceden daha karanlık.

Bazı yollardan giderken,

Bazı yollardan da gelinir.

Bazen kitabı sen okursun.

Bazen kitap sen olur, okunursun.

Hayatını halı gibi ilmek ilmek dokur,

Bazen de sen ilmek ilmek dokunursun

Dost elinde gönlün sefa sürse de.

Dost, gönlünü sen de seyran ederken görürsün.

Ümit, her an içinde yemişler verirken.

Bazen sen ümit olur, meyveye durursun.

Sonbaharda kuruyup, yaprak yaprak düşerken toprağa.

İlkbaharda çiğdem çiğdem dirilirsin.

Kışa çalarken dertlerin içinde.

İçindeki cevherin miyara vurur bilirsin.

Aşina oldukların gurbete dönüşmüşse.

Yurduna yuvana baykuşlar tünemişse.

İyileş gurbetinle, baykuşunla iyileş,

Sevda tohumu atılmış içine.

Yeşert tüm mevsimlerde, diri tut, meyve verdir.

Yokluk ve yoksunluk tecrübedir, terbiyedir.

İnsanın insanı anlamasında merdivendir.

Yara almamış bir talih, hiç tarih olur mu?

Dayanmayı, savunmayı, korunmayı bilir mi?

Ruhun yaraları, yön olur insana.

Bazen pusula, bazen kutup yıldızı.

Ruhunun derinliğine göredir pusulan.

Suskunluğumuzun eseridir belki çektiklerimiz.

Gönül suskunluğu, gönül yorgunluğuna sığınmamızdır.

Ey insan, korkma insana karışmaktan!

Sar yara gördün mü, sil akan gözyaşını.

Gözlerin göze değsin, yüreğin boy yüreğe değsin.

Kardelen ol, Hızır ol, huzur ol

.Anne sütü gibi ılık,onun gibi sarıp sarmalayan ol.

Doyur sana gelenleri, güvenli bir kucak ol.

İyilikle döner dünya, kötülük içimizde uykuda.

Besleme uyanmasın,

Kâbil’in mirasını kabullenme üstüne.

Celâl’in ve Cemal’in ışığı vururken yüzüne.

İnsan ol, diğerkâm ol,

Geleni misafir bil, gülümse yüzüne.

Ayşegül Demir