Acımadı Ki / Dr Ekrem Yurtsever

Yazarlara kelime avcısı diyorlar

Tam doğru değil,

Kelime?

O kolay iş.

Eve gider,

Ardı kelimelerle dolu,

Kapıyı aralar,

Tam sonuna kadar açamasan da,

Dökülen kelimelerle,

İşini görürsün.

…

Önemli olan duygu avcılığı,

Hani duygularımız vardır,

Kimse görmesin isteriz,

Kimse bilmesin,

Yıllar sonra,

Bir duygu avcısı,

Ortaya çıkarınca onu,

Sadece bize ait sandığımız o duyguyu…

…

Değişik bir hisle hisleniriz,

Biraz hayret, biraz hasret, biraz elem, biraz sevinç…

…

Müzeleri keşfetmiş insanoğlu,

O duyguyu,

Bir sonraki nesillere aktarmak için,

Bir çamurlu pantolon,

Bir çamurlu ayakkabı,

Bir pantolonu çamura batır çıkar,

Koy müzeye.

Öyle değil işte!

O çamurun ifade ettiği mânâ çamurdan çok fazlası…

…

Tenkil muzesi.

Babanız Meriç Nehri kıyısında bata çıka saatlerce yürümüş,

Bu bir pantolon değildir artık,

Bir belge…

Kazanılan şeylerin çok da kolay kazanılmadığını,

Sonraki nesillere anlatan bir belge…

…

Bir de…

Hepimizin başından geçen bir olay vardır:

Bir otorite…

Kişiliğini tamamlayamamıs bir otorite,

Yükselme basamaklarını tamamlayamamış bir otorite,

Bâzen yaşca sizden büyük bir arkadaş,

Pazuları sizinkinden daha güçlü biri,

İskence eder size,

Çimdik atar önce,

Siz acınızı belli etmek istemezsiniz,

Yüzünüzün mimiklerini belli etmek istemezcesine,

Acımadı kii!, acımadı kii!

Dersiniz.

Acımıştır aslında.

Siz acımadı ki dedikçe,

O, azdıkça azar,

Tekme, yumruk,

Siz her defasında acımadı ki,

Dedikçe,

O, iyice insanlığından çıkar,

Rükû ettirmektir amacı,

Etrafında binlerce rükû edenler gibi…

…

Başaramaz,

Başaramadıkça kudurur,

Kudurdukca çıldırır,

Güç sahiplerine yetmez gücü,

Fakire, zaife, kadına, bebeğe, hamileye yeter.

İnsanın insana yapmayacağı işkenceleri reva görür…

…

Siz de her defasında “Acımadı kii!”

Dersiniz.

Sonra,

Sessizde,

Karanlıkta,

Secdede,

Boşalırsınız birden,

Aslında çok acıdı…