Mavi, gözü yoran bir sonsuzluktu. Bakmanın görmeye yetmediği bir ufukta, varla-yoğun harman oluşuydu. Gökyüzü denen o kubbenin altında hepimize bir solukluk can bahşedecek, Cömertti mavi. Bazen siyah noktalar belirirdi mavinin içinde. Yaklaştıkça kanatları belirginleşen… ve anlaşılırdı ki o küçük karartılar, umuda kanat çırpan kırlangıçlardı. O umut muhacirlerini görünce kalbim de kanatlanır, düşerdi ardlarısıra. Ama her daim onlar gider, bana “el sallamak” düşerdi.

Olsundu… onlara hasrette güzeldi ya.

Maviye çalardı gençliğim… Kelebek göçü düşlerdim her mevsim başka diyarlara. Sonra öğrendim ki, her mevsimi her günü bir güne sığdıranın adıymış kele-belek. Ömrümüze sığdırmaya çalıştığımız herşeyi, gönlüne sığdırabilenmiş birgünlükler.

Maviye çalardı gençliğim… Gündüzün geceye kavuşma telaşıyla, ortalığı kızıla boyadığı akşamlarda. Bu telaşe olmazsa ateşböceklerini nasıl farkedebilirdik. Onlar ki akşam koyduğumuz kavanozda, sabah tılsımını yitirenlerdi.

Maviye çalardı gençliğim… Çocukların atlastan çepkenleri olmalı diyordum. Ağzına kadar dolmalı cepleri huzurla. Dudaklarının kenarından akmalı şeker tadında bir hayat. Kulaklarına şiir fısıldamalıydı çocukların, kalplerini yarıp öfkeyi çıkarmalıydı sabah rüzgarları. Oysa ki insan pek zalimmiş. Hayal ederken titrediğimiz “o çocuklar” ayakkabılarını mapus voltasında eskitecekmiş…

Maviye çalardı gençliğim… Öyküm henüz uykum kadar ağırlaşmamıştı. Büyücü, renkleri hapsetmemişti kırk kilitli sandığa. O zamanlar sandıklarda pembe entarili komşu kızının aşkı, hattâ hatırladıkça dudağını yana kaydıran sırım gibi bir “maşukun” hayali vardı. Kaneviçeye işlenen şeyin adı “vuslat”tı. Özgürlük esir edilmemişti bir hoyratın iki dudağı arasına.

Maviye çalardı gençliğim… Anamın “Boş Beşik”i izlerken ağlamasına, dalga geçercesine bir anlamsızlıkla bakardım. “Ana olunca anlarsın” derdi, daha bir anlayamazdım. Ama öyleymiş. Ana olunca duydum meleyen kuzunun sesini, yuvadaki kuşun bir çift kömür karası gözü nasıl beklediğini… Adamın anasını ağlatırmış. Analık bir seninkine değil hepsine yanmakmış…

Maviye çalardı gençliğim… Hayaller henüz tehcir edilmemişti zihnimden. Hüzün taht kurmamıştı alnımın çizgilerine. Gönlümün göğünde kapkara bulutlar yoktu o vakit. Gün berrâk, geceler yıldızlıydı. Bana sorsanız Süreyya, peri padişahının gökyüzünde dolaşan kızıydı.

Oysa şimdi…

Kırlangıçlar gitti, çocukların ömrü kelebeklerin ki kadar bile değil. Altında ezileceğim kadar ağır hikayem.

Şairin dediği gibi “tüm renkler kirlendi.” Özgürlük esir, sandık hâlâ kilitli… ama en acısı mavi gençliğin yerini “büyümüşlük” aldı. Sunay Akın’nın dediği gibi, o özgürlüğü elinden alınmış çocuğun adıydı.

Gençtim anlıyor musun?… büyümeden önce gençtim. Maviye çalıyordu hatta gençliğim.

Gençlik maviydi, sonsuzdu, soluksuzdu…

Saçları ağartan, herşeyin içine atıldığı,

dipsiz bir kuyuydu…

Bu yazımda size tanıtacağım gözlerin sahibi William Wallace… Mel Gibson’un 1995’te hem yönettiği hem de başrolünde oynadığı Cesur Yürek (Braveheart) filminin tarihi karakteri.

Filmde Iskoçlar ile İngilizler arasındaki mücadele anlatılır. Uzun uzun size filmi anlatmak yerine sizleri filmin en hazin bakışlarını yakaladığım o kareye götürmek istiyorum. Bazılarınız William Wallace’ nin eşinin öldürüldüğü sahne diye bir tahmin yürütebilir ama değil. Tarifsiz Bakışlar koleksiyonuma giren gözler Wallece’nin eşini kaybettiği anlara ait olan bakışları değil. Halkının umudu olarak gördüğü çok güvendiği  Robert the Bruce’nin Falkrik Savaşındaki ihanetini fark ettiği anlardaki bakışlardır.

Eğer sadece ışığın yansıttıklarını görüyor ve sadece sesin yaydıklarını duyuyorsanız, o zaman görmüyor ve duymuyorsunuzdur. Diyor ya Halil Cibran … Filmin yönetmeni ve oyuncusu Mel Gibson kitapların satır aralarında o ihaneti nasıl yudumlamışsa artık dünya sinemasına unutulmayacak bir bakış bırakmıştır. O bakışlar inkısarın meyvesi olmuştu adeta. Benzer bir bakışı da Pamuk Şekercinin yanındaki İsmail Abi karakterinde yakalamış ve notlar almıştım Leyla ve Mecnun dizisini izlerken… Pamuk şekerin pamuktan yapılmadığını öğrendiği anki o bakışları bize zannettiklerimizin aslını öğrendiğimizde hissettiğimizin gözlerimize nasıl yansıdığını çok güzel veriyordu.
Hani bir ünlem vardır ya… Vay be… işte bu iki kelime iki gözde ancak güneş zannedilen ateşböceklerini fark ettiğimizde kıvamını buluyor. Vay be…

Gökhan Bozkuş

Ümit
Yurtdışı şartları zor ve ağır olmasına rağmen ve her ne kadar annem babam karşı çıksada da bastıramamıştım içimdeki o tarifsiz aşkı. İçimde hep ayrı bir heyecan olurdu. Dershane öğretmenim ve dayım gibi bir hizmet insanı olmak istemiştim. Her ne kadaraklıma bir çok kez geri dönme düşüncesi düşsede beni burda tutan bir gaye vardı.Onlar gibi bir gayeye sahip olup, hiçbir beklentiye girmeden koşturmaktı hayalim. Hep beni görmek istedikleri gibi bir hizmet insanı olmak istedim. Hizmetin önemini tam anlamıyla idrak etmemiş olmama rağmen…
Yıllar yılları kovaladıkça ikinci vatanım oldu içinde hizmet ettiğim ülkem. Yoğun zamanlarımızınolduğu ve hatta dinlenmeye bile cok vaktin kalmadığı dönemlerdi ilk geldiğim yıl. Öğrencilerimle programım vardı. O zamanlar dil öğrenmeye yeni başlamıştım. Programın yoğunluğundan ders çalışmaya çok vakit kalmamıştı ve final sınavım vardı. Yatmadan önce sadece bir göz gezdirebilme imkanım olmuştu. İçimi ,sınavdan kalma korkusu sarmıştı. Sabahsınav için yurttan ayrılmadan önce, bir öğrencim koridorda bana doğru gelip “Abla sınavınız çok güzel geçecek inşallah ,ben size dua ettim.” dedi. Üniversiteye giderken ayaklarım geri adım atıyordu. Sınav kağıdı önüme geldiğinde “Ya Settar” diyerek başlamıştım korkarak… Sıvavım kötü geçmişti. İki gün sonra sınav sonucu gelince şaşkınlık içerisindeydim. Sınavdan

çok güzel bir puan ile geçmiştim öğrencimin duası ile. Ve o zaman bulunduğum yolun güzelliğini farkediş anımdı… Beni özüme döndüren, beni ben yapan, arkadaşlarım ve öğrencilerim ile beraber yürüdüğüm bu eşsiz yoldu.
Sayımız az olsa da her ihtiyacımızı bilir ,birbirimize anne baba olmaya çalışırdık. Derdimiz, kederimiz ,yolumuz bir idi. Bizi aynı noktada birleştiren birçok nokta vardı. Yeri geldi, üzüldük birbirimize sarıldık. Gurbette olmanın üzüntüsünü ve uzaklığını hissettiğimiz zamanlar aramızdaki sevgi ,bir nebze dahi olsa onu dindirirdi. Yorgun düştüğümüzde, daha çok koşmamız lazım deyip ayaklanmaya çalışırdık tekrardan. Acımızı birlikte yaşayıp gözyaşlarımızı birlikte siliyorduk. Birbirimize güç veriyorduk, ikinci vatanımız dediğimiz ülkede. Kendi vatanımızdan kilometrelerce uzakta,dünyanın öbür ucunda kalpleri kalplerimize yakın dostlar edinmiştik.Hep beraber tarifsiz bir atmosferin içindeydik.
Başlangıçlar hep zordur ama neticesi güzel olur düşüncesi bizi ümitlendirmişti. Ve bu ümitle geçirdiğimiz dopdolu yılların sonunda rengarenk çiçekleriyle, içimizi ferahlatan bir gönül bahçeseydi geriye kalan…